Πέμπτη 22 Μαρτίου 2018

Μαδριλένικες εποχές


Η επιστροφή στη Μαδρίτη μετά από αρκετά χρόνια, αφήνει μια αίσθηση μεταφοράς στο χωροχρόνο. Η μελωδία, το άρωμα, η ανάσα, η γαστρονομία, το θρόϊσμα των πλατανιών, οι στίχοι του Λόρκα, το φλαμένκο στις μαδριλένικες σάλες, το χιλιόμετρο μηδέν, o έρωτας που μπορείς να νοιώσεις στην καστιλιάνικη μητρόπολη και πολλά άλλα συνθέτουν χαρακτηριστικά της Μαδριλένικης ζωής. Η πρωτεύουσα της Ισπανίας αποτελεί το μεγαλύτερο αστικό σύνολο της Ιβηρικής χερσονήσου. Γεωγραφικά εκτείνεται στο κέντρο σχεδόν της ηπειρωτικής χώρας, στο υψίπεδο της Νέας Καστίλης και σε υψόμετρο 635 μ. από τη στάθμη της θάλασσας.


Η μαυριτάνικη ονομασία της πόλης (Ματζρίτ) αποτελεί το πρώτο ιστορικό στοιχείο για την ύπαρξή της. Μνημονεύεται μάλλον το 932 μ.Χ. όταν ο Ραμίρο Β' ισοπέδωσε τα τείχη της αλλά την άφησε σε μαυριτάνικα χέρια. Ίχνη ρωμαϊκού οικισμού και ορισμένες ενδείξεις προϊστορικής ανθρώπινης παρουσίας, έχουν βρεθεί στην περιοχή. Το μαυριτάνικο φρούριο καταλήφθηκε το 1803 από τους χριστιανούς υπό τον Αλφόνσο ΣΤ' της Καστίλης και Λεόν. Εκεί συνήλθε για πρώτη φορά το Κοινοβούλιο (Κόρτες), το 1329.


Επί αιώνες, η πόλη ήταν συγκεντρωμένη γύρω από τα ανάκτορα, ενώ αργότερα άρχισε να επεκτείνεται προς τα ανατολικά. Η επέκτασή της προς τα δυτικά, πέρα από τον ποταμό Μανθανάρες, έγινε μετά το 1948 και υπήρξε εκρηκτική. Από το 1948 ως το 1951, η συνολική της έκταση δεκαπλασιάστηκε και έφθασε τα 531 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Σήμερα σύμφωνα με την καταμέτρηση του ισπανικού ινστιτούτου στατιστικής καταλαμβάνει 604,45 τ. χλμ. και κατοικείται από 3.182.981 ανθρώπους.


Είναι μία μητρόπολη που επηρεάστηκε δραματικά από τους πολέμους τους προηγούμενου αιώνα, ωστόσο τη δυστυχία του πολέμου οι ισπανοί καλλιτέχνες τη μετέτρεψαν σε ποίηση και πεζογραφία, ζωγραφική και κινηματογράφο, μουσική και φωτογραφία.
Λίγα χρόνια μετά τη στυγνή δικτατορία του στρατηγού Φρανθίσκο Φράνκο, γεννήθηκε το πολιτισμικό ρεύμα Μοβίδα Μαδριλένια μεταξύ 1977-78 στην ισπανική πρωτεύουσα. Αφετηρία του ήταν οι μπάντες της πρώτης πανκ σκηνής και του νέου Μαδριλένικου κύμματος. Ένα πολιτισμικό ρεύμα που είχε σημαντική επιρροή απ' όσα συνέβαιναν σε αρκετές αγγλόφωμες πόλεις (Λονδίνο, Νέα Υόρκη, Λος Άντζελες) τις ίδιες μέρες.1 Ήταν η χρονική περίοδος της μετάβασης σε δημοκρατικό πολίτευμα με το πρώτο Σύνταγμα που προέβλεπε βασιλευόμενη κοινοβουλευτική δημοκρατία και διαχωρισμό της Εκκλησίας από το Κράτος.



H Movida άφησε μια τεράστια πολιτιστική κληρονομιά, δεδομένου του καινοτόμου, ελευθεριακού και σύγχρονου χαρακτήρα της, που ήξερε πώς να σπάει τον παραδοσιακό χαρακτήρα της φραγκοκρατικής κοινωνίας. Οι κυριότεροι πυρήνες της movida ήταν η ίδια η πρωτεύουσα η Μαδρίτη, η Βαρκελώνη, το Μπιλμπάο, Torremolinos (Μάλαγα και Κόστα ντελ Σολ), η Βαλένθια και το Βίγο. 
Εκείνα τα χρόνια των '80s, λαμβάνει χώρα η αποποινικοποίηση της ομοφυλοφιλίας, η γέννηση της σεξουαλικής επανάστασης, η αναζοωγόνηση του φεμινιστικού κινήματος, αλλά και η έξαρση της χρήσης ναρκωτικών ουσιών.

 
Πολλές φορές τότε, από την έλλειψη γνώσης κι εμπειρίας γύρω από τις παρενέργειες ουσιών όπως η ηρωίνη, προκλήθηκαν θάνατοι χιλιάδων ανθρώπων προερχόμενων από διάφορες κοινωνικές τάξεις και σημαντικών καλλιτεχνών της μουσικής, του κινηματογράφου και του θεάτρου. Ολόκληρες οικογένειες ξεκληρίστηκαν και πολλές γειτονιές θρήνησαν άπειρα θύματα στο βωμό της προαναφερόμενης ουσίας.
Το γεγονός αυτό λειτούργησε καθοριστικά για την αλλαγή πολιτικής περί ναρκωτικών, καθώς οι Ισπανοί έγκαιρα κατάλαβαν ότι η σύγχυση ουσιών σε κοινωνικό επίπεδο μόνο τραγικά αποτελέσματα φέρνει, αφού ουσιαστικά εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ναρκο-εμπόρων.


 
Τα πάρκα, τα άλση και οι φυτευμένοι δρόμοι με πλατάνια μέσα στις συνοικίες της ισπανικής πρωτεύουσας, εξ' αρχής ενθουσιάζουν με την παρουσία και φυτοϋγεία τους, καθώς αποδύκνειουν έμπρακτα τον έρωτα των Μαδριλένιων για τα δένδρα. Η δημοτική αρχή της ισπανικής πρωτεύουσας δίνει προτεραιότητα στην αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, οπότε προσέχει ιδιαίτερα τη φροντίδα των δένδρων και τη δημιουργία νέων ζωνών πρασίνου υψηλής βλάστησης με ελεύθερες εκτάσεις γης.



Προσγειώθηκα για πρώτη φορά στο Μπαράχας, στο αεροδρόμιο της Μαδρίτης, το Δεκέμβριο του 1999. Οι αρχικές δυνατές εντυπώσεις από τις πρώτες εικόνες της πόλης, αφορούσαν στο κόκκινο χρώμα του ηλιοβασιλέματος λόγω της αντανάκλασης των ηλιαχτίδων πάνω στην αχανή ιβηρική γη αλλά και στις τετραγωνισμένες πολυκατοικίες φτιαγμένες από το χαρακτηριστικό ερυθρό τούβλο που επικρατεί στην αρχιτεκτονική γραμμή της Ισπανίας. Στη συνέχεια το μουσείο του Πράδο, το πάρκο Ρετίρο και η Γκερνίκα του Πικάσο στο μουσείο σύγχρονης τέχνης Reina Sofia, έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στην προτίμηση ως αγαπημένο προορισμό.


Ένα πολύ φιλικό ζευγάρι, η Νάνυ με τον Πέδρο με παρακίνησαν να ζήσω μια περίοδο εκεί. Δύο αγαπημένοι άνθρωποι με τους οποίους είχαμε γνωριστεί λίγα χρόνια πριν, κατά τη διάρκεια των ευρωπαϊκών υποτροφιών Έρασμος (Erasmus), μία από τις οποίες είχε λάβει ο Πέδρο. Τότε, πολλοί φοιτητές απ' όλη την υπόλοιπη Ευρώπη είχαν έρθει στην Ελλάδα, ώστε να γνωρίσουν από κοντά την τέχνη της κλασσικής περιόδου και να συνεχίσουν τις σπουδές του στη Ανώτατη Σχολή Kαλών Tεχνών της Αθήνας.



Η πρώτη μας τυχαία συνάντηση με την ισπανική φοιτητική κοινότητα έγινε το φθινόπωρο του '96 στην πλατεία των Εξαρχείων. Σιγά - σιγά συσφίξαμε σχέσεις, κάναμε άπειρες βόλτες, ανταλλάξαμε μαθήματα ελληνικών και ισπανικών, ζήσαμε μαζί, ερωτευτήκαμε, ήδη μιαν ανάσα πριν την αλλαγή της χιλιετίας. Τότε, ως φοιτητής γεωπονίας με εμφανή την επιρροή της φωτογραφίας, μου προκάλεσε μεγάλο ενδιαφέρον αυτός ο νέος κόσμος και τρόπος έκφρασης της τέχνης όπως αναλύονταν από τις συντρόφισσες και τους συντρόφους που έρχονταν από την Ιβηρική. Αυτή η νέα ερμηνεία εννοιών όπως η φωτοσύνθεση για παράδειγμα, μέσα από το πρίσμα της ζωγραφικής, της γλυπτικής, της φωτογραφίας κτ.λ. διεύρυνε ουσιαστικά τους επιστημονικούς και καλλιτεχνικούς μας ορίζοντες.

 
Φυσικά τη Μαδρίτη δε γίνεται απλά να την επισκεφτείς μόνο και μόνο για να καταναλώσεις ένα ταξιδιωτικό πακέτο διακοπών, αλλά χρειάζεται να τη μελετήσεις και να την αφουγκραστείς για ν' αντιληφθείς ομοιότητες και διαφορές μεταξύ των μεσογειακών λαών και όχι μόνον. Οι φυλές που έχουν περάσει από κει είναι πάρα πολλές, ήδη πολύ πριν το φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης. Eίναι μία πόλη όπου μπορείς να εμβαθύνεις λίγο περισσότερο στον τρόπο λειτουργίας της κοινωνίας και τότε αντιλαμβάνεσαι πόσο σημαντικές είναι έννοιες όπως ο κοινωνικός αυτο-ελέγχος, η πραγματική συνεργατικότητα και η έμφυτη διάθεση των πολιτών για αυτοδιαχείριση των ζωών τους.


Σήμερα, μετά από πολλά χρόνια εφαρμογής πολιτικών αυστηρής λιτότητας, ένα μεγάλο τμήμα της ισπανικής κοινωνίας δείχνει απογοητευμένο με εμφανή κρούσματα έντονης κατάθλιψης. Μπορεί η Ισπανία να μην ακολούθησε σε τόσο μεγάλο βαθμό την πορεία της Ελλάδας στην ιστορία των μνημονίων. Ωστόσο, η ψυχολογία του πληθυσμού αρκετές φορές ακουμπά το ναδίρ. 
Ουσιαστικά φαίνεται ότι διάγεται μία περίοδος φαινομενικής σιωπής, κατά την οποία όμως οι έντονες κοινωνικές ωσμώσεις διαμορφώνουν τις εξελίξεις της επόμενης ημέρας.


Η επιλογή ορισμένων στην Ισπανία, αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη, να στρέψουν τα μάτια του πληθυσμού προς εθνικιστικά διλήμματα, αποτελεί μία διέξοδο γι' αυτούς από τη αυξανόμενη κοινωνική πίεση λόγω της οικονομικής ασφυξίας των λαϊκών στρωμάτων. Τι πρόκειται να γίνει είναι κάτι που σύντομα θα φανεί.

Όπως και να 'χει, αν με ρωτούσαν τι σημαίνει για μένα αυτή η πόλη, θα απαντούσα με δύο στίχους που έγραψα μέσα στο μετρό της:
H Μαδρίτη είναι σαν τα μάτια μιας ωραίας κόρης που σου λέει την αλήθεια,
κι όσο περισσότερο την αλήθεια σου λέει τόσο περισσότερο την ερωτεύεσαι.



Για να δείτε περισσότερες φωτογραφίες και να διαβάσετε το κείμενο σε άλλη γλώσσα, μπορείτε να ακολουθήσετε τους συνδέσμους:


Λήψη φωτογραφιών στα οικοσύστηματα του Δήμου της Μαδρίτης, κατά τη διάρκεια ημερών του Οκτωβρίου 2017 και Φεβρουαρίου 2018.
Κείμενο – Φωτογραφίες: © Δημήτρης Β. Γερονίκος

Madrileñas épocas


El regreso a Madrid después varios años deja una sensación de viaje en el tiempo y en el epacio. Su melodía, su fragancia, su respiración, su gastronomía, el crujido de los plátanos de sombra, los versos de Lorca, el flamenco en las salas madrileñas, el kilómetro cero o el amor que se puede sentir en la metrópolis castellana son algunas, entre otras muchas, de las principales características de lo que llamamos la vida madrileña. La capital de España es el centro urbano más grande de la Península Ibérica, situada casi en el centro de la península, en la meseta de Castilla la Nueva, a una altitud de 635 m. sobre el nivel del mar.


El nombre musulmán de la ciudad (Magerit) es la primera evidencia histórica de su existencia. Probablemente se menciona ya en el año 932 d.C. cuando Ramiro II destruyó sus murallas pero la dejó en manos musulmanas. Se han encontrado rastros de un asentamiento romano y alguna evidencia de presencia humana prehistórica en el área. La fortaleza árabe fue capturada en 1803 por los cristianos bajo el mando de Alfonso VI de Castilla y León. Allí es donde el Parlamento (las Cortes) se reunió por primera vez en el año 1329.


Durante siglos, la ciudad se concentró alrededor de los palacios extendiéndose, más tarde, hacia el este. Su expansión hacia el oeste, más allá del río Manzanares, tuvo lugar con posterioridad al 1948 y fue una expansión explosiva. Desde 1948 hasta 1951, la extensión total se multiplicó por diez hasta alcanzar los 531 kilómetros cuadrados. Hoy, según el Instituto Español de Estadística, la área urbana ocupa 604.45 kilómetros cuadrados y está habitada por 3.182.981 personas.

 
Madrid es una metrópolis que fue dramáticamente influenciada por los conflictos bélicos del siglo pasado, pero a pesar de la miseria de la guerra, los artistas ibéricos consiguieron convertirla en poesía y prosa, pintura y cine, música y fotografía.
Unos años después de la brutal dictadura del general Francisco Franco, nace en la capital española un movimiento cultural posteriormente conocido como La Movida Madrileña. Los comienzos de este movimiento los encontramos en los años 1977-1978 con grupos musicales de la Nueva Ola Madrileña, primera hornada punk en Madrid a imitación de lo que sucedía en varias ciudades anglosajonas (Londres, Nueva York, Los Ángeles) por aquel entonces.1 Eran los años de la transición de una dictadura a un régimen democrático con la primera Constitución que preveía la existencia de una monarquía parlamentaria y la separación del Estado y la Iglesia.


La Movida dejó un enorme legado cultural dado su carácter innovador, liberalizador y moderno que supo romper con el tradicionalismo de la sociedad franquista. Los grandes centros de la movida madrileña fueron la propia capital española Madrid, Barcelona, Bilbao, Torremolinos (Málaga y Costa del Sol), Valencia y Vigo. En la década de 1980, tuvo lugar el resurgimiento del movimiento feminista, el nacimiento de la revolución sexual, la despenalización de la homosexualidad, pero también el aumento del uso de narcóticos.


El desconocimiento e inexperiencia que la sociedad tenía entonces sobre los efectos derivados del consumo de sustancias como la heroína, produjeron la muerte de miles de personas procedentes de diferentes clases sociales así como de artistas importantes del mundo de la música, del cine y del teatro. Familias enteras fueron aniquiladas y muchos barrios lloraron la pérdida de innumerables víctimas debido al consumo de esa droga. Este hecho jugó un papel decisivo en el cambio de la política sobre el consumo de estupefacientes, y los españoles se dieron cuenta a tiempo de que el consumo de estas sustancias a nivel social solo tiene resultados perniciosos, y que esencialmente sólo beneficia a los intereses económicos de los narcotraficantes.


Los parques, las zonas verdes y las calles llenas de plátanos de sombra en los barrios de la capital española además de impresionar con su recia y saludable presencia, ponen de manifiesto el amor que los madrileños sienten hacia los árboles. El gobierno municipal sigue dando prioridad a la lucha contra el cambio climático preocupándose particularmente del cuidado de los árboles y creando nuevas zonas verdes, combinando vegetación arbustiva con espacios abiertos de tierra libre.


Aterricé por primera vez en Barajas, el aeropuerto de Madrid, en diciembre de 1999. La primera impresión que tuve de la ciudad está fuertemente relacionada con el color rojo de la puesta de sol debido al reflejo de los rayos solares en la vasta tierra ibérica, y los bloques cuadrados de pisos hechos del ladrillo rojo característico de la arquitectura española. Después, el Museo del Prado, el Parque del Retiro y el Guernika de Picasso en el Museo de Arte Contemporáneo Reina Sofía, actuaron como catalizador e hicieron que Madrid se convirtiese en uno de mis destinos favoritos.


Una pareja muy afectuosa, Pedro y Nani, insistieron para que me quedara a vivir un tiempo allí, dos personas muy queridas a las que había conocido años atrás, mientras Pedro cursaba una beca europea Erasmus. En aquel entonces, un gran número de estudiantes de toda Europa venían a Grecia para estudiar y ver de cerca el arte griego del período clásico y continuar sus estudios en la Escuela Superior de Bellas Artes de Atenas.


Mi primer encuentro con la comunidad estudiantil española tuvo lugar por casualidad en la Plaza Exarchia, en otoño de 1996. Poco a poco entablamos y estrechamos lazos de amistad, dimos caminatas interminables, intercambiamos lecciones de griego y español, vivimos juntos, nos enamoramos..., todo a las puertas del nuevo milenio. Entonces, yo era estudiante de agronomía con una fuerte inclinación por la fotografía, y comencé a sentirme muy atraído por todo ese nuevo mundo y esa nueva manera de expresión artística expuestos por las compañeras y compañeros que venían de la Península Ibérica. Esa nueva interpretación de conceptos como, por ejemplo, la fotosíntesis a través de la pintura, la escultura, la fotografía, etc, consiguió ampliar sustancialmente nuestros horizontes tanto científicos como artísticos.


Está de más decir que Madrid no es simplemente un destino al que solamente vas para disfrutar de unas vacaciones organizadas por cualquier agencia de viaje: a Madrid hay que estudiarla y escucharla para percibir, entre otras cosas, las similitudes y las diferencias entre los pueblos del Mediterráneo ; las tribus que han pasado por ella son numerosas, mucho antes del fenómeno de la globalización. Se trata de una ciudad donde uno puede profundizar un poco más en la forma en la que funciona la sociedad para darte luego cuenta de la importancia de conceptos como la autoevaluación social, la cooperación real y la disposición inherente de los ciudadanos para la autogestión de sus vidas.

   
Hoy, tras muchos años de aplicación de políticas de austeridad, una gran parte de la sociedad española se muestra decepcionada y con evidentes muestras de profundos trastornos depresivos. Es posible que España no haya seguido detalladamente la trayectoria de Grecia en los memorandos, sin embargo, muchas veces la moral de la población está por los suelos. Básicamente parece atravesar un período de aparente silencio durante el cual, sin embargo, la intensa agitación social intenta dar forma a los acontecimientos del mañana.



Existen determinadas personas tanto en España como en el resto de Europa que provocan conscientemente que la mirada del pueblo se dirija hacia ciertos dilemas nacionalistas, constituyendo esto una evasión para esas personas a la creciente presión social; una presión social que tiene como origen la asfixia económica de los estratos más populares. Los resultados de estas actuaciones, pronto los veremos.

De todos modos, si alguien me preguntara qué significaba esa ciudad para mí, respondería con dos líneas que escribí viajando en su metro:
Madrid es como los ojos de una hija linda que te dice la verdad,
y cuanto más sincera es, más te enamoras de ella.


Fuente

Para ver más fotografías y leer el texto en otro idioma, usted puede seguir los enlaces:

   
Quiero dar las gracias a Julia Lombardia Fuego para las observaciones y correcciones que ha hecho en la traducción española del texto.
Las fotografías han sido realizadas en los ecositemas del Ayuntamiento de Madrid, durante unos días de octubre 2017 y febrero 2018.
Fotografías y texto: © Dimitris V. Geronikos

Madrilenian epochs


Return to Madrid after several years, left a feeling of travel in time and in space. Its melody, its fragrance, its breath, its gastronomy, the crunch of the plane trees of shade, the verses of Lorca, the flamenco in the bars of Madrid, the kilometer zero or the love that can be felt in the Castilian metropolis are some, among many others, of the main characteristics of what we call life of Madrid. The capital of Spain is the largest urban center of the Iberian Peninsula, located almost in the center of the peninsula, on the plateau of Castilla la Nueva, at an altitude of 635 m. above sea level.

   
The Muslim name of the city (Magerit) is the first historical evidence of its existence. It was probably already mentioned in the year 932 A.C. when Ramiro II destroyed its walls but left it in Muslim hands. Traces of a Roman settlement and some evidence of prehistoric human presence have been found in the area. The Arab fortress was captured in 1803 by the Christians under the command of Alfonso VI of Castile and Leon. That is where the Parliament (the Cortes) met for the first time in the year 1329.


For centuries, the city was concentrated around the palaces extending, later, towards the east. Its expansion to the west, beyond the Manzanares River, took place after 1948 and was an explosive expansion. From 1948 to 1951, the total extension was multiplied by ten to reach 531 square kilometers. Today, according to the Spanish Institute of Statistics, the urban area occupies 604.45 square kilometers and is inhabited by 3,182,981 people.


Madrid is a metropolis that was dramatically influenced by the wars of the last century, but despite the misery of the war, the Iberian artists managed to turn it into poetry and prose, painting and film, music and photography.
A few years after the brutal dictatorship of General Francisco Franco, a cultural movement later known as La Movida Madrileña was born in the Spanish capital. The onset of this movement can be traced in the years 1977-1978 with musical groups of the New Wave Madrileño, the first punk batch in Madrid in imitation of what happened in several Anglo-Saxon cities (London, New York, Los Angeles) at that time. 1 It was the years of the transition from a dictatorship to a democratic regime with the first Constitution that provided for the existence of a parliamentary monarchy and the separation of the State and the Church.


Movida left an enormous cultural legacy given its innovative, libertine and modern character that knew how to break the traditionalism of the Francist society. The major centers of Madrid's movida were the Spanish capital itself Madrid, Barcelona, Bilbao, Torremolinos (Malaga and Costa del Sol), Valencia and Vigo. In the 1980s, the resurgence of the feminist movement took place, the birth of the sexual revolution, the decriminalization of homosexuality, but also the increase in the use of narcotics.



The ignorance and inexperience that society had then on the effects derived from the consumption of substances such as heroin, produced the death of thousands of people from different social classes as well as important artists from the world of music, film and theater. Entire families were annihilated and many neighborhoods mourned the loss of innumerable victims due to the consumption of that drug. This fact played a decisive role in the change of the policy on the consumption of narcotics, and the Spaniards realized in time that the consumption of these substances at the social level only has pernicious results, and that essentially only benefits the economic interests of the drug traffickers.


The parks, the green zones and the streets full of plane trees of shade in the neighborhoods of the Spanish capital besides impressing with their strong and healthy presence, show the love that the people of Madrid feel towards the trees. The municipal government continues to give priority to the fight against climate change, being particularly concerned with caring for trees and creating new green areas, combining landscape of free earth with high vegetation of trees.


I landed firstly at Barajas, which is the airport of Madrid, in December 1999. The first impression that I had of the city was strongly related to the red color of the sunset due to the reflection of the sun's rays on the vast Iberian land, and the square blocks of flats made of red brick characteristic of Spanish architecture. Then, the Prado Museum, the Retiro Park and Picasso's Guernika at the Reina Sofía Museum of Contemporary Art, acted as a catalyst and made Madrid one of my favorite destinations.


A couple of very dear friends, Nani and Pedro, insisted that I stay for a while there, two very affectionate people whom I had met years ago, when Pedro had received an European Erasmus scholarship. At that time, a large number of students from all over Europe came to Greece to study and see closely the Greek art of the classical period and continue their studies at the School of Fine Arts in Athens.


My first encounter with the Spanish student community took place by chance in Plaza Exarchia, during the autumn of 1996. Little by little we started to strengthen bonds of friendship, we took endless walks, we exchanged Greek and Spanish lessons, we lived together, we fell in love …, all of these at the gates of the new millennium. This period, I were a student of agronomy with a strong inclination for photography, and I began to feel very attracted by all this new world, this new way of artistic expression exhibited by the comrades who came from the Iberian Peninsula. This new interpretation of concepts such as, for example, photosynthesis through painting, sculpture, photography, etc., substantially broadened our scientific and artistic horizons.

 
It goes without saying that Madrid is not just a destination that you only go to enjoy a vacation organized by any travel agency: to Madrid you have to study it and listen to it to perceive, among other things, the similarities and differences between Mediterranean 's people; the tribes that have passed through it are numerous, long before the phenomenon of globalization. It is a city where a person can deepen little more in the way in which society works, and so realize the importance of concepts such as social self-evaluation, real cooperation and the inherent disposition of citizens to take control of their own lives.


Today, after many years of imposition of austerity policies, a large part of Spanish society is disappointed and with evident signs of profound depressive disorders. It is possible that Spain has not followed Greece's trajectory in detail of memoranda, however, many times the morale of the population is in tatters. Basically, it seems to go through a period of apparent silence during which, however, intense social upheaval attempts to shape the events of tomorrow.


There are certain people both in Spain and in the rest of Europe that consciously provoke that the gaze of the people is directed towards certain nationalist dilemmas, constituting this an evasion for these people to the growing social pressure; a social pressure that has as origin the economic asphyxia of the most popular strata. We shall soon see the results of those actions.

Anyway, if someone asked me what that city meant to me, I would respond with two lines that I wrote travelling in their subway:
Madrid is like the eyes of a beautiful daughter who tells you the truth,
and the more sincere she is, the more you fall in love with her.


Source:


If you like to see more photos and read the text in other language you can follow the links:



I would like to thank Thomas P. Sypsas for the corrections and observations that has made in English translation of the text.
The photos are taken in ecosystems of the municipality of Madrid, during some days of October 2017 and February 2018.
Text and photos by © Dimitris V. Geronikos.

Κυριακή 4 Μαρτίου 2018

Tο ιστορικό πάρκο Αγρινίου σε παρακμή ιστορική (ενότητα β) - El parque histórico de Agrinio en decadencia histórica (unidad b) - The historical park of Agrinio in historical decadence (unity b)

Τα βίντεο και οι φωτογραφίες έχουν ληφθεί από Δημήτρη Β. Γερονίκο στο ιστορικό πάρκο Αγρινίου, την Κυριακή 4 Μαρτίου του δύο χιλιάδες δεκαοχτώ.
Los videos y las fotografías han sido realizadas por Dimitris V. Geronikos en el parque histórico de Agrinio, el domingo 4 de marzo de dos mil dieciocho.
Τhe videos and the photos have been made by Dimitris V. Geronikos in the historical park of Agrinio, on Sunday, March 4 of two thousand and eighteen.