για το ΑΙΜΑ ΚΑΚΟ

Το έδαφος είναι κόκκινο. Πάνω του είναι σημαδεμένα βήματα με άσπρη μπογιά προς διάφορες κατευθύνσεις και σε κάποια σημεία βαραίνουν ομόκεντροι κύκλοι. Υπάρχουν πέντε ορθάνοιχτες πύλες, δύο στον κεντρικό άξονα της σκηνής, ή μια μπροστά στο κοινό, η άλλη τέσσερα μέτρα περίπου πίσω, δυο δεξιά και αριστερά της πίσω πύλης και μια στα δεξιά της μπροστινής. Ο υπόλοιπος χώρος είναι μαύρος θεατρικός και κόκκινα και μπλε φώτα πέφτουν απ' το ταβάνι.
Έρχεται το υποκείμενο. Φοράει κουκούλα και είναι βαμμένο κλόουν. Με γνωρίζει. Μια φωνή απαγγέλλει χωριστά απο κείνο, με ρυθμό, και το υποκείμενο περπατάει και τρέχει, πέφτει, σηκώνεται, τρεκλίζει, μαζεύει, ξεδιπλώνεται στον ίδιο ρυθμό. Το υποκείμενο ορίζει το χώρο, με κοιτάζει από το βάθος του, έρχεται στην επιφάνειά μου κι έπειτα πάλι στο βάθος του. Γίνεται ο ψυχικός, ο εσωτερικός μου χώρος της πάλης του, όπου ακούω το λόγο με άναρθρες κραυγές και υστερικό γέλιο. Η φωνή αποκαλύπτει το ρυθμό της ανάσας μου και ερμηνεύει το λόγο, κοινωνικό, ιστορικό και βασανιστικά προσωπικό. Το υποκείμενο δεν προσποιείται. Είναι. Γίνεται εγώ. Ταυτίζομαι και παρακολουθώ ό,τι και κείνο, αφήνω να με παρασύρει στις δίνες μου. Σε κρίσεις πανικού και κρίσεις μεγαλείου.

Αποτυχημένη απόπειρα #1

Καλή η ποίηση και η φωτογραφία, αλλά εγώ θα χρησιμοποιήσω αυτό το blogspot για να εκφράσω τα συναισθήματα μου (κυρίως του θυμού) μέσω του γραπτού λόγου. Σκέφτομαι: Να γράψω γι αυτά που σιχαίνομαι ή μήπως γι αυτά που μ’ αρέσουν; Να γράψω καμιά μαλακία να περάσει η ώρα ή να μην γράψω τίποτα; Η αλήθεια είναι ότι τελικά δεν είμαι και τόσο του γραπτού λόγου...

NyAn

ασφαλώς

ένα ποιηματάκι παλαιό, δικό μου:
κάτι έφαγα
και με πείραξε
μην το πάρεις
πολύ στα σοβαρά
για ένα ΜΙΚΡΟ παιδί
είναι όλα δυνατά
πετάει ο γάιδαρος?
ασφαλώς!
με ταχύτητα φωτός
plAGIOS

Κλεμμένο!

Η πληροφορία απευθύνεται σ' αυτούς που την έχουν ήδη > κλεμμένο