Tο ιστορικό πάρκο Αγρινίου σε παρακμή ιστορική – El parque histórico de Agrinio en decadencia histórica – The historical park of Agrinio in historical decadence

Τα βίντεο έχουν ληφθεί από Δημήτρη Β. Γερονίκο στο ιστορικό πάρκο Αγρινίου, την Τετάρτη 30 και την Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου του δύο χιλιάδες δεκαεπτά.
Los videos han sido realizados por Dimitris V. Geronikos en el parque histórico de Agrinio, durante los días miercoles y jueves, 30 y 31 de diciembre de dos mil diecisiete.
Τhe videos have been made by Dimitris V. Geronikos in the historical park of Agrinio, on Wednesday and Thursday, December 30 & 31 of two thousand and seventeen.

6.12.2017: εννέα χρόνια μετά – 6.12.2017 nueve años después – 6.12.2017: nine years later

Λήψη φωτογραφιών από © Δημήτρη B. Γερονίκο στο κέντρο των Αθηνών, είναι αφιερωμένες στη μνήμη του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.

Las fotografías son realizadas por © Dimitris V. Geronikos en el centro de Atenas y son dedicadas a la memoria de Alejandro Grigorópulos.

The photographs are taken by © Dimitris V. Geronikos in the center of Athens and they are dedicated to Alexandros Grigoropoulos' memory.

Το κρυστάλλινο παλάτι της Αρχανθουέλα

 
Οι λέξεις “κρυστάλλινο παλάτι” στα ελληνικά θυμίζουν κάτι από παραμύθι με νεράιδες. Οπωσδήποτε όμως, δεν θυμίζουν αυτό που πραγματικά είναι. Ένα μουσείο – θερμοκήπιο που εκτείνεται στην οδό Paseo de la Chopera, δίπλα στον ποταμό Manzanares της Μαδρίτης. Πρόκειται για ένα κτίριο, τμήμα του αρχιτεκτονικού συγκροτήματος του ιστορικού Δημοτικού Σφαγείου και Αγοράς Βοοειδών, το οποίο σχεδιάστηκε και κατασκευάστηκε από τον δημοτικό αρχιτέκτονα Don Luis Bellido y González μεταξύ 1908 και 1928. Καταλαμβάνει έκταση 7.100 m² και στηρίζεται σε μία μεγάλη παραλληλεπίπεδη δομή από χάλυβα.

 

Το αρχιτεκτονικό συγκρότημα Matadero όπως ονομάζεται στα ισπανικά, έχει παραδοσιακά πλακόστρωτα και αντιπροσωπευτικά κτίρια της λεγόμενης βιομηχανικής αρχιτεκτονικής των αρχών του εικοστού αιώνα . Σήμερα, οι χώροι του έχουν μετατραπεί σε δημοτικά γραφεία διαφόρων πολιτιστικών υπηρεσιών της Μαδρίτης καθώς και έδρα του δημοτικού διαμερίσματος της Arganzuela.

   
Tο κρυστάλλινο παλάτι χρησιμοποιείται ως βοτανικό κήπος με φυτά που προέρχονται από διαφορετικές περιοχές του πλανήτη και μπορούν να το επισκέπτονται σχολεία της Ιβηρικής χερσονήσου. Ουσιαστικά, αποτελεί ένα κοινωνικό εργαστήριο περιβαλλοντικής εκπαίδευσης, χώρο αναψυχής και ζωντανής μελέτης ανοιχτό σε παιδιά, νέους κι ενήλικες. Ένας χώρος όπου η έννοια της βιοποικιλότητας δεν αποτελεί μόνον ένα τεχνοκρατικό ορισμό, αλλά ζωντανό παράδειγμα μόρφωσης με σημαντική αξία στα χρόνια της κλιματικής αλλαγής.

 

Αυτό το μουσείο περιέχει τέσσερις κλειστές περιοχές, όπου δημιουργούνται τέσσερα μικροκλίματα. Σε δύο από τις προαναφερόμενες περιοχές ζούν φυτά χαρακτηριστικά του τροπικού κλίματος, σ' ένα άλλο υποτροπικού κλίματος και στο τέταρτο, είδη κάκτων μαζί με άλλα φυτά κλίματος ερήμου. 

Οι αγρονομικές συνθήκες καλλιέργειας των φυτών αυτών στο συγκεκριμένο περιβάλλον καθορίζονται από εξελιγμένα τεχνολογικά συστήματα που ρυθμίζουν με πολύ μεγάλη ακρίβεια παραμέτρους όπως θερμοκρασία, ατμοσφαιρική κι εδαφική υγρασία, κ.τ.λ.. Όλο αυτό το εξωτικό τοπίο, περιβάλλεται από μικρά σιντριβάνια που απλώνονται στους κοινόχρηστους χώρους.

 

Το 1992 η μετατροπή σε “Κρυστάλλινο Παλάτι”, πραγματοποιήθηκε με έργο του δημοτικού αρχιτέκτονα Guillermo Costa Pérez-Herrero. Η αναδιαμόρφωση του κτιρίου, το έθεσε σε σπουδαία θέση στην κατηγορία της βιομηχανικής αρχιτεκτονικής, καθώς έχουν ληφθεί ως μοντέλα τα πολύτιμα θερμοκήπια του 19ου αιώνα που περιέχονται στα πάρκα της Βιέννης ή του Λονδίνου, όπως επίσης και στοιχεία σιδηρουργικής αρχιτεκτονικής του 19ου αιώνα.

 

Στο εσωτερικό της κατασκευής από χάλυβα και κρύσταλλο, το νερό διασχίζει ολόκληρη την έκταση του θερμοκηπίου ως ένας περίεργος κι ακούραστος επισκέπτης, θυμίζοντας μας τη σημασία του στη φύση και προτρέποντας μας να συλλογιστούμε, να γνωρίσουμε τις ιδιόμορφες εκδηλώσεις της φυτικής ζωής. 

 

Τα κριτήρια που χρησιμοποιούνται στην κατασκευή του κρυστάλλινου παλατιού, καθορίζουν τη φυσιογνωμία του. Ο σχεδιασμός της πέργκολας, η πλατεία του κήπου με τη ροή του νερού και ο λαβύρινθος έχουν σεβαστεί κι εκμεταλλευτεί τις πολλές δυνατότητες που προσφέρουν οι παλιές εγκαταστάσεις του Δημοτικού Σφαγείου όπως στέγες, αυλές, διαδρόμους οδήγησης ζώων, κ.τ.λ.. Το παλάτι είναι επισκέψιμο με δωρεάν είσοδο, καθώς αποτελεί κοινό αγαθό και δημοτική περιουσία που διαχειρίζονται οι υπηρεσίες του δήμου της Μαδρίτης. Είναι τόπος προσβάσιμος από ανθρώπους με αναπηρία, ενώ το εξωτερικό του περιβάλλον περιβάλλεται από κήπους και κούνιες. Εκεί, όχι μόνο μπορείτε να απολαύσετε τα πολλά φυτά που έχουν μεταφερθεί από διαφορετικές περιοχές του κόσμου, αλλά ακόμη βρύσες και καταρράκτες που κατοικούνται από ψάρια και πουλιά.

 

Πηγή:

http://www.madrid.es/portales/munimadrid/es/Inicio/Accesibilidad/Palacio-de-Cristal-de-la-Arganzuela-(Invernadero)?vgnextfmt=default&vgnextoid=7d855cf8438de210VgnVCM1000000b205a0aRCRD&vgnextchannel=1ade43db40317010VgnVCM100000dc0ca8c0RCRD

Για να δείτε περισσότερες φωτογραφίες και να διαβάσετε το κείμενο στα ισπανικά, μπορείτε να ακολουθήσετε το σύνδεσμο http://enterioni.blogspot.gr/2017/11/el-palacio-de-cristal-de-arganzuela.html

Κείμενο – Φωτογραφία: © Δημήτρης Β. Γερονίκος

El palacio de cristal de Arganzuela

Las palabras "palacio de cristal" en griego recuerdan algo a un cuento de hadas. Ciertamente no recuerdan lo que realmente son. Un museo y invernadero que se extienden a lo largo del Paseo de la Chopera, junto al río Manzanares en Madrid. Es un edificio que forma parte del conjunto arquitectónico del histórico Mercado Municipal Y Matadero DE ganado, que fue diseñado y construido por el arquitecto municipal don Luis Bellido y González entre 1908 y 1928. Ocupa una superficie de 7.100 m² y se basa en una gran estructura paralelepipédica de acero.

 

El complejo arquitectónico Matadero como se dice en español, tiene edificios tradicionales adoquinadas y representativos de la llamada arquitectura industrial de principios del siglo XX. Hoy en día, los espacios se han convertido en varias oficinas municipales de servicios culturales y en la sede de la Junta Municipal del Distrito de Arganzuela.

 

El Palacio de Cristal se utiliza como un jardín botánico con plantas procedentes de diferentes regiones del planeta y puede ser visitado por las escuelas de la Península Ibérica. Esencialmente, es un laboratorio social para la educación ambiental, un área de recreo y un estudio vivo abierto a niños, jóvenes y adultos. Un área donde el concepto de biodiversidad no es solo una definición tecnocrática, sino un ejemplo vivo de educación con un valor importante durante los años del cambio climático.

 

Este museo cuenta con cuatro zonas cerradas que configuran cuatro microclimas. Dos de ellos albergan las plantas más características del clima tropical, otro las del clima subtropical y el restante alberga cactus y todas las especies relacionadas con el clima desértico. Todo este paisaje exótico, además, está rodeado de pequeñas fuentes.

 

Las condiciones agronómicas de cultivo de estas plantas en este entorno están determinadas por sofisticados sistemas tecnológicos que regulan parámetros muy precisos, como temperatura, humedad atmosférica y del suelo, etc. Todo este paisaje exótico está rodeado de pequeñas fuentes abiertas al espacio público.

 

En 1992, la conversión en palacio de cristal fue realizada gracias a un proyecto del arquitecto municipal Guillermo Costa Pérez-Herrero. La remodelación del edificio le situó en una posición de relevancia dentro de la arquitectura industrial. Se tomaron como modelo los valiosos invernaderos decimonónicos contenidos en los parques de Viena o Londres, así como toda la Arquitectura del Hierro representativa del s. XIX.

 

Dentro de la construcción de acero y cristal, el agua tiene un papel principal, recorriendo todo el espacio como un visitante curioso e infatigable, recordándonos su importancia en la naturaleza al contemplar y reconocer en su ambiente estas peculiares manifestaciones de vida vegetal.

 

Los criterios utilizados en la construcción del Palacio de Cristal determinan su fisonomía. Εl diseño de la pérgola, la plaza ajardinada con las láminas de agua, y el laberinto se han respetado aprovechando así cuantas posibilidades ofrecían las antiguas instalaciones del Matadero Municipal: corrales, patios, pasillos de conducción de ganado, etc. La entrada al palacio es gratuita, ya que es un bien común de propiedad municipal y gestionada por el municipio de Madrid. Es un lugar accesible para personas con discapacidad, con un entorno exterior rodeado de jardines y columpios. Pero no sólo se puede disfrutar de sus numerosas plantas sino que el invernadero alberga también fuentes y cascadas pobladas de peces y aves.

 

Fuente:

http://www.madrid.es/portales/munimadrid/es/Inicio/Accesibilidad/Palacio-de-Cristal-de-la-Arganzuela-(Invernadero)?vgnextfmt=default&vgnextoid=7d855cf8438de210VgnVCM1000000b205a0aRCRD&vgnextchannel=1ade43db40317010VgnVCM100000dc0ca8c0RCRD

Para ver más fotografías y leer el texto en griego, usted puede seguir el enlace http://enterioni.blogspot.gr/2017/11/blog-post.html

Quiero dar las gracias a Eva Lamparero Azpeleta por las observaciones y correcciones que ha hecho en la traducción española del texto.

Texto – Fotografía: © Dimitris V. Geronikos

Βαρκελώνη, πόλη ανοιχτή στη ζωή

Τι μπορείς να γράψεις για τη Βαρκελώνη;

Ιδιαίτερα σήμερα, μετά την πολύνεκρη δολοφονική επίθεση σ' έναν από τους πολυπληθέστερους δρόμους της, τη Ράμπλας. Ένας περίπατος που εκτείνεται σε μήκος λίγο μεγαλύτερο από ένα χιλιόμετρο, όπου ο επισκέπτης μπορεί να συναντήσει μνήμες από την Καταλανική και Ισπανική ιστορία. Χίλια μέτρα και κάτι περισσότερο, εμποτισμένα από το αίμα του ισπανικού Εμφυλίου γεμάτα δράματα και ποίηση, που για αιώνες έχουν γνωρίσει βία και όνειρα. Ένας ανοιχτός χώρος που αποτελεί μια διαχρονική αναπαράσταση συνάντησης σωμάτων προς την ελευθερία, καθώς η Βαρκελώνη αποτέλεσε ένα από τα σημαντικότερα κέντρα αντίστασης της συμμαχίας ενάντια στο φασισμό του Φράνκο.

 

Ο βασικός άξονας της παλιάς πόλης σχηματίζεται από τη Ράμπλα που είναι μια σειρά από πλατιές δενδροφυτευμένες λεωφόρους. Η ονομασία "rambla" είναι η Καταλανική εξέλιξη του αραβικής λέξης ramla, που αναφέρεται σε έδαφος αμμώδες. Ένας εμβληματικός περίπατος που εκτείνεται μεταξύ της πλατείας Καταλωνίας (Plaza de Catalunya), του νευρικού κέντρου της πόλης και του παλιού λιμανιού που ανακαινίσθηκε για τους ολυμπιακούς αγώνες του 1992. Οι τελευταίοι ολυμπιακοί αγώνες με θετικό οικονομικό ισοζύγιο και όχι χρέος για τη διοργανώτρια πόλη, οι οποίοι λειτούργησαν ως αφετηρία για την άφιξη ξέφρενου πολλές φορές μαζικού τουρισμού, που απορροφά μέχρι τα όρια εξάντλησης τους φυσικούς και ανθρώπινους πόρους της Βαρκελώνης.

 

H Ράμπλας είναι γεμάτη με ανθρώπους από νωρίς το πρωί έως αργά τη νύχτα.

Εκεί, μπορείς να συναντήσεις περίπτερα, ανθοπωλεία, καφετέριες, εστιατόρια και καταστήματα. Κοντά στο λιμάνι, συνήθως εγκαθίστανται υπαίθριες αγορές, ζωγράφοι και καλλιτέχνες του δρόμου. Περπατώντας κατά μήκος της, μπορεί να δεις πολλά ενδιαφέροντα κτίρια διαφόρων εποχών και τεχνοτροπιών. Ένα από τα δρομάκια της, με μήκος λίγα μόλις μέτρα, οδηγεί στην Πλάθα Ρεαλ (Plaça Reial), μια πλατεία με φοίνικες και κτίρια με βεράντες και φυτά. Η αγάπη των Καταλανών για τα φυτά είναι φανερή μέσα στο δημόσιο χώρο, καθώς τα δένδρα αποτελούν βασικό και λειτουργικό συστατικό του αστικού τοπίου, αναπόσπαστο στοιχείο γοητείας της πόλης.

 

Η Las Ramblas, Les Rambles στην Καταλανική, είναι ο περίπατος όπου μπορείς να νοιώσεις όλη την ποικιλομορφία της Βαρκελώνης, ένα ανθρώπινο ποτάμι που εδώ και αιώνες διασχίζει την ιστορική καρδιά της πόλης. Άλλωστε η συνύπαρξη στην πολυμορφία, αποτελεί ένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματά των ανθρώπων που ζούν εκεί. Ο περίπατος αυτός είναι κάτι περισσότερο από δρόμος, είναι το σύμβολο μιας ανοικτής και φιλόξενης πόλης. Αυτός ο συμβολικός χαρακτήρας ήταν καθοριστικός για τη δολοφονική επίθεση, που σκότωσε 15 άτομα και τραυμάτισε άλλους εκατό.

 

Οι δολοφόνοι επιτιθέμενοι στη Las Ramblas, αποπειράθηκαν να τραυματίσουν έναν από τους διασημότερους περίπατους στον κόσμο, για να δώσουν παγκόσμια προβολή στη δράση τους. Κατασκεύασαν τεράστιες ποσότητες εκρηκτικών για να τα φορτώσουν σε φορτηγά, που αρχικά σκέφτονταν να κατευθύνουν στο ναό της Αγίας Οικογένειας (Sagrada Familia) και κύριο σύμβολο της πόλης. Το αρχικό σχέδιο δηλαδή, ήταν να συντρίψουν τον πολυσύχναστο καθολικό ναό που σχεδιάστηκε από τον αρχιτέκτονα Αντόνιο Γκαουντί· ναός του οποίου η κατασκευή ξεκίνησε το 1882 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

Μετά την έκρηξη και καταστροφή του εργαστηρίου παρασκευής των εκρηκτικών στην πόλη Cambrils, το προηγούμενο βράδυ από την ημέρα της επίθεσης, το αρχικό σχέδιο άλλαξε κι έτσι επιτέθηκαν στην Ράμπλας.

 

Αν προσπαθήσουμε να εμβαθύνουμε στα χαρακτηριστικά των δολοφόνων, διαπιστώνουμε ότι πρόκειται για νέους, που ενεργούσαν με πολύ συνεκτικό τρόπο και οικογενειακούς δεσμούς να ενώνουν κάποιους από αυτούς. Η μικρή σε πλήθος ομάδα, υπεύθυνη για τη μαζική δολοφονία αθώων, φαίνεται ότι αποτελείται από μετανάστες δεύτερης γενιάς μεταξύ 17 και 24 ετών. Νέοι σε ηλικία που παρασύρθηκαν από το τζιχαντιστικό Ισλάμ, όπως έχει συμβεί άλλωστε και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Η ομάδα αυτή φαίνεται ότι έδρασε υπό τη δυναμική ενός πνευματικού οδηγού – ιδεολόγου, που την καθοδηγούσε και συνέβαλε στην εκπλήρωση του δολοφονικού σχεδίου.

 

Οι δολοφόνοι της Ράμπλας με την επίθεσή τους, προσπάθησαν να διασπείρουν τον τρόμο σε πολλούς ανθρώπους διαφορετικών προελεύσεων, αποδεικνύοντας πόσο μισούν τη ζωή και την ελευθερία. Επέλεξαν την Καταλονία, όπου υπάρχουν περισσότεροι μουσουλμάνοι, λίγο πάνω από μισό εκατομμύριο, δηλαδή το 7% του πληθυσμού της συγκεκριμένης περιφέρειας. Εκεί, οι μουσουλμάνοι άρχισαν να μεταναστεύουν από τα μέσα της δεκαετίας του 1990, αλλά το μεγαλύτερο τμήμα τους αφίχθηκε την τελευταία δεκαετία. Σε σύγκριση με το συνολικό μουσουλμανικό πληθυσμό, οι δολοφόνοι αποτελούν μία απειροελάχιστη ποσότητα μονάδων. Ένα στοιχείο που χρειάζεται να αναφέρεται κάθε φορά, διότι επί της ουσίας, οι συνέπειες της πράξης τους μπορεί να παρουσιάζονται στην ευρεία κοινή γνώμη ως «Σύγκρουση των Πολιτισμών» σε συσχέτιση με τον «Παγκόσμιο Πόλεμο κατά της Τρομοκρατίας».

Αντίθετα, με γρήγορα αντανακλαστικά τα κοινωνικά κινήματα χειραφέτησης απάντησαν με συγκεντρώσεις αλληλεγγύης στα θύματα κι ενάντια σε όσους χρησιμοποιούν το γενικευμένο τρόμο ως εργαλείο ποδηγέτησης της κοινωνίας.

 

Ουσιαστικά όμως, δεν πρόκειται για πόλεμο μεταξύ λαών με διαφορετικές θρησκείες και πολιτισμούς, Ανατολής και Δύσης ή Μουσουλμάνων και Χριστιανών. Αλλά στην πραγματικότητα σχετίζεται με έναν κατακτητικό πόλεμο, που καθοδηγείται από Στρατηγικούς και Οικονομικούς στόχους, με σκοπό τη διαχείριση των φυσικών και ανθρώπινων πόρων (ενέργεια, τροφή κι εργατικό δυναμικό) στις περιοχές που βιώνουν ήδη υποκινούμενες επεμβάσεις στο εσωτερικό τους ή/και εμφύλιες στρατιωτικές συγκρούσεις, στις μουσουλμανικές χώρες της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής.

 

Οι δολοφόνοι αποπειράθηκαν να κλείσουν τη Ράμπλας, να διώξουν όλους τους ανθρώπους από κει, να εκκενώσουν τα δένδρα από τα πουλιά και να προκρίνουν ένα καθεστώς ξενοφοβίας και μίσους μεταξύ των διαφορετικών πολιτισμών, που αποτελεί την ιδανική τροφή για την επικράτηση του φασισμού.

Πριν από λίγες ημέρες, η Ramblas έκλεισε από τη σφαγή. Μετά τη φρίκη όμως γεννιέται η έκπληξη: πώς είναι δυνατόν να είναι κλειστός ένας από τους ανοιχτότερους χώρους του κόσμου;

 

Για να δείτε περισσότερες φωτογραφίες και να διαβάσετε το κείμενο στα ισπανικά, μπορείτε να ακολουθήσετε το σύνδεσμο http://enterioni.blogspot.gr/2017/08/barcelona-ciudad-abierta-en-la-vida.html

Κείμενο – Φωτογραφία: © Δημήτρης Β. Γερονίκος

Barcelona, ciudad abierta a la vida

¿Qué se puede escribir sobre Barcelona?

Especialmente hoy, después del ataque masivo y asesino en una de las calles más concurridas, en las Ramblas. Un paseo que se extiende sobre poco más de un kilómetro, donde el visitante puede encontrar recuerdos de la historia catalana y española. Algo más de un kilómetro impregnado por la sangre de la Guerra Civil española, lleno de dramas y poesía, que durante siglos ha conocido violencia y sueños. Un espacio abierto que es una representación atemporal de cuerpos que se reúnen hacia la libertad· Barcelona fue uno de los centros de resistencia más importantes de la alianza contra el fascismo franquista.

 

El eje principal de la ciudad vieja está formado por la Rambla, que es una serie de anchas avenidas arboladas. El nombre "rambla" es la evolución catalana de la palabra árabe ramla, refiriéndose al suelo arenoso. Un paseo emblemático entre la Plaza de Cataluña, el centro neurálgico de la ciudad y el puerto antiguo que fue renovado para los Juegos Olímpicos de 1992. Los últimos juegos olímpicos con balance económico positivo y ninguna deuda de la ciudad anfitriona, dieron pie a la llegada del turismo frenético de masas, que absorbe hasta los límites del agotamiento los recursos naturales y humanos de Barcelona.

 

Las Ramblas están llenas de gente desde temprano en la mañana hasta la tarde en la noche.
Allí, se pueden encontrar quioscos, floristerías, cafés, restaurantes y tiendas. Cerca del puerto, los mercados al aire libre, los pintores y los artistas de la calle se instalan generalmente. Caminando a lo largo de ella, se pueden ver muchos edificios interesantes de diferentes épocas y estilos. Una de sus estrechas calles, de sólo unos metros de longitud, conduce a la Plaça Reial, una plaza de palmeras y edificios con terrazas y plantas. El amor catalán por las plantas es evidente en el espacio público, ya que los árboles son un componente básico y funcional del paisaje urbano, un elemento integral del encanto de la ciudad.

 

Las Ramblas o Les Rambles en Catalán, son el paseo donde se puede sentir toda la diversidad de Barcelona, un río humano que pasa por el centro histórico de la ciudad durante siglos y siglos. Además, la coexistencia en la diversidad es uno de los atributos de las personas que viven allí. Este paseo es más que un camino, es el símbolo de una ciudad abierta y hospitalaria. Este carácter simbólico fue decisivo en el ataque asesino, que mató a 15 personas e hirió a otros cien.

 

Los asesinos que han atacado Las Ramblas, han intentado dañar uno de los paseos más famosos del mundo para dar visibilidad global a su acción. Prepararon enormes cantidades de explosivos para cargarlos en camiones, pensando inicialmente en dirigirse a la Sagrada Familia, otro símbolo principal de la ciudad. El plan original era aplastar el bullicioso templo católico diseñado por el arquitecto Antonio Gaudí, un templo cuya construcción comenzó en 1882 y continúa hasta nuestros días.
Tras la explosión y destrucción del taller de fabricación de explosivos en Cambrils, la noche anterior al día del ataque, el plan original cambió y atacaron las Ramblas.

 

Si tratamos de profundizar en las características de los asesinos, encontramos que son jóvenes, actuando de manera muy cohesionada, algunos de ellos unidos por lazos familiares. El pequeño grupo, responsable del asesinato masivo de inocentes, parece estar compuesto por inmigrantes de segunda generación, entre 17 y 24 años. Jóvenes que han sido arrastrados por el islam yihadista, como ha sucedido en otros países europeos. Este grupo parece haber actuado bajo el poder de un guía espiritual – ideólogo que guió y contribuyó al cumplimiento del plan asesino.

 

Los asesinos de las Ramblas con su ataque, trataron de sembrar el terror en muchas personas de diferentes orígenes, mostrando lo mucho que odian la vida y la libertad. Eligieron Cataluña, donde hay muchos musulmanes, algo más de medio millón, es decir, el 7% de la población de la región. Allí, los musulmanes comenzaron a emigrar a partir de mediados de los 90, pero la mayoría de ellos llegó en la última década. En comparación con la población musulmana total, los asesinos representan una inmensa minoría. Un elemento que necesita ser mencionado cada vez que, debido a la problemática de las consecuencias del acto pueda ser presentado al gran público como un "choque de civilizaciones" en relación con la "Guerra Mundial contra el Terrorismo".

Por el contrario, con reflejos rápidos los movimientos de emancipación social respondieron con concentraciones de solidaridad con las víctimas y contra los que usan el terror como herramienta de manipulación de la sociedad.

 

Esencialmente, sin embargo, no es una guerra entre pueblos con diferentes religiones y culturas, Oriente y Occidente o musulmanes y cristianos. Pero en realidad, es una guerra de hecho conquistadora, guiada por objetivos estratégicos y económicos para la gestión de los recursos naturales y humanos (energía, alimentos y manos de obra) en las zonas que están experimentando interferencias externas motivadas por sus conflictos militares y/o guerras civiles en los países musulmanes del Mediterráneo y Medio Oriente.

 

Los asesinos intentaron apagar las Ramblas, para desalojar a todas las personas de allí, para evacuar a los pájaros de los árboles y para abogar por un régimen de xenofobia y de odio entre las diferentes culturas, que es el alimento ideal para la victoria del fascismo.

Hace unos días, las Ramblas fueron cerradas por la masacre. Después del horror, sin embargo, nace la sorpresa: ¿cómo es posible cerrar uno de los espacios más abiertos del mundo?

Para ver más fotografías y leer el texto en griego, usted puede seguir el enlace http://enterioni.blogspot.gr/2017/08/blog-post.html

Texto – Fotografía: © Dimitris V. Geronikos