Tο ιστορικό πάρκο Αγρινίου σε παρακμή ιστορική – El parque histórico de Agrinio en decadencia histórica – The historical park of Agrinio in historical decadence

Τα βίντεο έχουν ληφθεί από Δημήτρη Β. Γερονίκο στο ιστορικό πάρκο Αγρινίου, την Τετάρτη 30 και την Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου του δύο χιλιάδες δεκαεπτά.
Los videos han sido realizados por Dimitris V. Geronikos en el parque histórico de Agrinio, durante los días miercoles y jueves, 30 y 31 de diciembre de dos mil diecisiete.
Τhe videos have been made by Dimitris V. Geronikos in the historical park of Agrinio, on Wednesday and Thursday, December 30 & 31 of two thousand and seventeen.

Το κρυστάλλινο παλάτι της Αρχανθουέλα

 
Οι λέξεις “κρυστάλλινο παλάτι” στα ελληνικά θυμίζουν κάτι από παραμύθι με νεράιδες. Οπωσδήποτε όμως, δεν θυμίζουν αυτό που πραγματικά είναι. Ένα μουσείο – θερμοκήπιο που εκτείνεται στην οδό Paseo de la Chopera, δίπλα στον ποταμό Manzanares της Μαδρίτης. Πρόκειται για ένα κτίριο, τμήμα του αρχιτεκτονικού συγκροτήματος του ιστορικού Δημοτικού Σφαγείου και Αγοράς Βοοειδών, το οποίο σχεδιάστηκε και κατασκευάστηκε από τον δημοτικό αρχιτέκτονα Don Luis Bellido y González μεταξύ 1908 και 1928. Καταλαμβάνει έκταση 7.100 m² και στηρίζεται σε μία μεγάλη παραλληλεπίπεδη δομή από χάλυβα.

 

Το αρχιτεκτονικό συγκρότημα Matadero όπως ονομάζεται στα ισπανικά, έχει παραδοσιακά πλακόστρωτα και αντιπροσωπευτικά κτίρια της λεγόμενης βιομηχανικής αρχιτεκτονικής των αρχών του εικοστού αιώνα . Σήμερα, οι χώροι του έχουν μετατραπεί σε δημοτικά γραφεία διαφόρων πολιτιστικών υπηρεσιών της Μαδρίτης καθώς και έδρα του δημοτικού διαμερίσματος της Arganzuela.

   
Tο κρυστάλλινο παλάτι χρησιμοποιείται ως βοτανικό κήπος με φυτά που προέρχονται από διαφορετικές περιοχές του πλανήτη και μπορούν να το επισκέπτονται σχολεία της Ιβηρικής χερσονήσου. Ουσιαστικά, αποτελεί ένα κοινωνικό εργαστήριο περιβαλλοντικής εκπαίδευσης, χώρο αναψυχής και ζωντανής μελέτης ανοιχτό σε παιδιά, νέους κι ενήλικες. Ένας χώρος όπου η έννοια της βιοποικιλότητας δεν αποτελεί μόνον ένα τεχνοκρατικό ορισμό, αλλά ζωντανό παράδειγμα μόρφωσης με σημαντική αξία στα χρόνια της κλιματικής αλλαγής.

 

Αυτό το μουσείο περιέχει τέσσερις κλειστές περιοχές, όπου δημιουργούνται τέσσερα μικροκλίματα. Σε δύο από τις προαναφερόμενες περιοχές ζούν φυτά χαρακτηριστικά του τροπικού κλίματος, σ' ένα άλλο υποτροπικού κλίματος και στο τέταρτο, είδη κάκτων μαζί με άλλα φυτά κλίματος ερήμου. 

Οι αγρονομικές συνθήκες καλλιέργειας των φυτών αυτών στο συγκεκριμένο περιβάλλον καθορίζονται από εξελιγμένα τεχνολογικά συστήματα που ρυθμίζουν με πολύ μεγάλη ακρίβεια παραμέτρους όπως θερμοκρασία, ατμοσφαιρική κι εδαφική υγρασία, κ.τ.λ.. Όλο αυτό το εξωτικό τοπίο, περιβάλλεται από μικρά σιντριβάνια που απλώνονται στους κοινόχρηστους χώρους.

 

Το 1992 η μετατροπή σε “Κρυστάλλινο Παλάτι”, πραγματοποιήθηκε με έργο του δημοτικού αρχιτέκτονα Guillermo Costa Pérez-Herrero. Η αναδιαμόρφωση του κτιρίου, το έθεσε σε σπουδαία θέση στην κατηγορία της βιομηχανικής αρχιτεκτονικής, καθώς έχουν ληφθεί ως μοντέλα τα πολύτιμα θερμοκήπια του 19ου αιώνα που περιέχονται στα πάρκα της Βιέννης ή του Λονδίνου, όπως επίσης και στοιχεία σιδηρουργικής αρχιτεκτονικής του 19ου αιώνα.

 

Στο εσωτερικό της κατασκευής από χάλυβα και κρύσταλλο, το νερό διασχίζει ολόκληρη την έκταση του θερμοκηπίου ως ένας περίεργος κι ακούραστος επισκέπτης, θυμίζοντας μας τη σημασία του στη φύση και προτρέποντας μας να συλλογιστούμε, να γνωρίσουμε τις ιδιόμορφες εκδηλώσεις της φυτικής ζωής. 

 

Τα κριτήρια που χρησιμοποιούνται στην κατασκευή του κρυστάλλινου παλατιού, καθορίζουν τη φυσιογνωμία του. Ο σχεδιασμός της πέργκολας, η πλατεία του κήπου με τη ροή του νερού και ο λαβύρινθος έχουν σεβαστεί κι εκμεταλλευτεί τις πολλές δυνατότητες που προσφέρουν οι παλιές εγκαταστάσεις του Δημοτικού Σφαγείου όπως στέγες, αυλές, διαδρόμους οδήγησης ζώων, κ.τ.λ.. Το παλάτι είναι επισκέψιμο με δωρεάν είσοδο, καθώς αποτελεί κοινό αγαθό και δημοτική περιουσία που διαχειρίζονται οι υπηρεσίες του δήμου της Μαδρίτης. Είναι τόπος προσβάσιμος από ανθρώπους με αναπηρία, ενώ το εξωτερικό του περιβάλλον περιβάλλεται από κήπους και κούνιες. Εκεί, όχι μόνο μπορείτε να απολαύσετε τα πολλά φυτά που έχουν μεταφερθεί από διαφορετικές περιοχές του κόσμου, αλλά ακόμη βρύσες και καταρράκτες που κατοικούνται από ψάρια και πουλιά.

 

Πηγή:

http://www.madrid.es/portales/munimadrid/es/Inicio/Accesibilidad/Palacio-de-Cristal-de-la-Arganzuela-(Invernadero)?vgnextfmt=default&vgnextoid=7d855cf8438de210VgnVCM1000000b205a0aRCRD&vgnextchannel=1ade43db40317010VgnVCM100000dc0ca8c0RCRD

Για να δείτε περισσότερες φωτογραφίες και να διαβάσετε το κείμενο στα ισπανικά, μπορείτε να ακολουθήσετε το σύνδεσμο http://enterioni.blogspot.gr/2017/11/el-palacio-de-cristal-de-arganzuela.html

Κείμενο – Φωτογραφία: © Δημήτρης Β. Γερονίκος

El palacio de cristal de Arganzuela

Las palabras "palacio de cristal" en griego recuerdan algo a un cuento de hadas. Ciertamente no recuerdan lo que realmente son. Un museo y invernadero que se extienden a lo largo del Paseo de la Chopera, junto al río Manzanares en Madrid. Es un edificio que forma parte del conjunto arquitectónico del histórico Mercado Municipal Y Matadero DE ganado, que fue diseñado y construido por el arquitecto municipal don Luis Bellido y González entre 1908 y 1928. Ocupa una superficie de 7.100 m² y se basa en una gran estructura paralelepipédica de acero.

 

El complejo arquitectónico Matadero como se dice en español, tiene edificios tradicionales adoquinadas y representativos de la llamada arquitectura industrial de principios del siglo XX. Hoy en día, los espacios se han convertido en varias oficinas municipales de servicios culturales y en la sede de la Junta Municipal del Distrito de Arganzuela.

 

El Palacio de Cristal se utiliza como un jardín botánico con plantas procedentes de diferentes regiones del planeta y puede ser visitado por las escuelas de la Península Ibérica. Esencialmente, es un laboratorio social para la educación ambiental, un área de recreo y un estudio vivo abierto a niños, jóvenes y adultos. Un área donde el concepto de biodiversidad no es solo una definición tecnocrática, sino un ejemplo vivo de educación con un valor importante durante los años del cambio climático.

 

Este museo cuenta con cuatro zonas cerradas que configuran cuatro microclimas. Dos de ellos albergan las plantas más características del clima tropical, otro las del clima subtropical y el restante alberga cactus y todas las especies relacionadas con el clima desértico. Todo este paisaje exótico, además, está rodeado de pequeñas fuentes.

 

Las condiciones agronómicas de cultivo de estas plantas en este entorno están determinadas por sofisticados sistemas tecnológicos que regulan parámetros muy precisos, como temperatura, humedad atmosférica y del suelo, etc. Todo este paisaje exótico está rodeado de pequeñas fuentes abiertas al espacio público.

 

En 1992, la conversión en palacio de cristal fue realizada gracias a un proyecto del arquitecto municipal Guillermo Costa Pérez-Herrero. La remodelación del edificio le situó en una posición de relevancia dentro de la arquitectura industrial. Se tomaron como modelo los valiosos invernaderos decimonónicos contenidos en los parques de Viena o Londres, así como toda la Arquitectura del Hierro representativa del s. XIX.

 

Dentro de la construcción de acero y cristal, el agua tiene un papel principal, recorriendo todo el espacio como un visitante curioso e infatigable, recordándonos su importancia en la naturaleza al contemplar y reconocer en su ambiente estas peculiares manifestaciones de vida vegetal.

 

Los criterios utilizados en la construcción del Palacio de Cristal determinan su fisonomía. Εl diseño de la pérgola, la plaza ajardinada con las láminas de agua, y el laberinto se han respetado aprovechando así cuantas posibilidades ofrecían las antiguas instalaciones del Matadero Municipal: corrales, patios, pasillos de conducción de ganado, etc. La entrada al palacio es gratuita, ya que es un bien común de propiedad municipal y gestionada por el municipio de Madrid. Es un lugar accesible para personas con discapacidad, con un entorno exterior rodeado de jardines y columpios. Pero no sólo se puede disfrutar de sus numerosas plantas sino que el invernadero alberga también fuentes y cascadas pobladas de peces y aves.

 

Fuente:

http://www.madrid.es/portales/munimadrid/es/Inicio/Accesibilidad/Palacio-de-Cristal-de-la-Arganzuela-(Invernadero)?vgnextfmt=default&vgnextoid=7d855cf8438de210VgnVCM1000000b205a0aRCRD&vgnextchannel=1ade43db40317010VgnVCM100000dc0ca8c0RCRD

Para ver más fotografías y leer el texto en griego, usted puede seguir el enlace http://enterioni.blogspot.gr/2017/11/blog-post.html

Quiero dar las gracias a Eva Lamparero Azpeleta por las observaciones y correcciones que ha hecho en la traducción española del texto.

Texto – Fotografía: © Dimitris V. Geronikos

Βαρκελώνη, πόλη ανοιχτή στη ζωή

Τι μπορείς να γράψεις για τη Βαρκελώνη;

Ιδιαίτερα σήμερα, μετά την πολύνεκρη δολοφονική επίθεση σ' έναν από τους πολυπληθέστερους δρόμους της, τη Ράμπλας. Ένας περίπατος που εκτείνεται σε μήκος λίγο μεγαλύτερο από ένα χιλιόμετρο, όπου ο επισκέπτης μπορεί να συναντήσει μνήμες από την Καταλανική και Ισπανική ιστορία. Χίλια μέτρα και κάτι περισσότερο, εμποτισμένα από το αίμα του ισπανικού Εμφυλίου γεμάτα δράματα και ποίηση, που για αιώνες έχουν γνωρίσει βία και όνειρα. Ένας ανοιχτός χώρος που αποτελεί μια διαχρονική αναπαράσταση συνάντησης σωμάτων προς την ελευθερία, καθώς η Βαρκελώνη αποτέλεσε ένα από τα σημαντικότερα κέντρα αντίστασης της συμμαχίας ενάντια στο φασισμό του Φράνκο.

 

Ο βασικός άξονας της παλιάς πόλης σχηματίζεται από τη Ράμπλα που είναι μια σειρά από πλατιές δενδροφυτευμένες λεωφόρους. Η ονομασία "rambla" είναι η Καταλανική εξέλιξη του αραβικής λέξης ramla, που αναφέρεται σε έδαφος αμμώδες. Ένας εμβληματικός περίπατος που εκτείνεται μεταξύ της πλατείας Καταλωνίας (Plaza de Catalunya), του νευρικού κέντρου της πόλης και του παλιού λιμανιού που ανακαινίσθηκε για τους ολυμπιακούς αγώνες του 1992. Οι τελευταίοι ολυμπιακοί αγώνες με θετικό οικονομικό ισοζύγιο και όχι χρέος για τη διοργανώτρια πόλη, οι οποίοι λειτούργησαν ως αφετηρία για την άφιξη ξέφρενου πολλές φορές μαζικού τουρισμού, που απορροφά μέχρι τα όρια εξάντλησης τους φυσικούς και ανθρώπινους πόρους της Βαρκελώνης.

 

H Ράμπλας είναι γεμάτη με ανθρώπους από νωρίς το πρωί έως αργά τη νύχτα.

Εκεί, μπορείς να συναντήσεις περίπτερα, ανθοπωλεία, καφετέριες, εστιατόρια και καταστήματα. Κοντά στο λιμάνι, συνήθως εγκαθίστανται υπαίθριες αγορές, ζωγράφοι και καλλιτέχνες του δρόμου. Περπατώντας κατά μήκος της, μπορεί να δεις πολλά ενδιαφέροντα κτίρια διαφόρων εποχών και τεχνοτροπιών. Ένα από τα δρομάκια της, με μήκος λίγα μόλις μέτρα, οδηγεί στην Πλάθα Ρεαλ (Plaça Reial), μια πλατεία με φοίνικες και κτίρια με βεράντες και φυτά. Η αγάπη των Καταλανών για τα φυτά είναι φανερή μέσα στο δημόσιο χώρο, καθώς τα δένδρα αποτελούν βασικό και λειτουργικό συστατικό του αστικού τοπίου, αναπόσπαστο στοιχείο γοητείας της πόλης.

 

Η Las Ramblas, Les Rambles στην Καταλανική, είναι ο περίπατος όπου μπορείς να νοιώσεις όλη την ποικιλομορφία της Βαρκελώνης, ένα ανθρώπινο ποτάμι που εδώ και αιώνες διασχίζει την ιστορική καρδιά της πόλης. Άλλωστε η συνύπαρξη στην πολυμορφία, αποτελεί ένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματά των ανθρώπων που ζούν εκεί. Ο περίπατος αυτός είναι κάτι περισσότερο από δρόμος, είναι το σύμβολο μιας ανοικτής και φιλόξενης πόλης. Αυτός ο συμβολικός χαρακτήρας ήταν καθοριστικός για τη δολοφονική επίθεση, που σκότωσε 15 άτομα και τραυμάτισε άλλους εκατό.

 

Οι δολοφόνοι επιτιθέμενοι στη Las Ramblas, αποπειράθηκαν να τραυματίσουν έναν από τους διασημότερους περίπατους στον κόσμο, για να δώσουν παγκόσμια προβολή στη δράση τους. Κατασκεύασαν τεράστιες ποσότητες εκρηκτικών για να τα φορτώσουν σε φορτηγά, που αρχικά σκέφτονταν να κατευθύνουν στο ναό της Αγίας Οικογένειας (Sagrada Familia) και κύριο σύμβολο της πόλης. Το αρχικό σχέδιο δηλαδή, ήταν να συντρίψουν τον πολυσύχναστο καθολικό ναό που σχεδιάστηκε από τον αρχιτέκτονα Αντόνιο Γκαουντί· ναός του οποίου η κατασκευή ξεκίνησε το 1882 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

Μετά την έκρηξη και καταστροφή του εργαστηρίου παρασκευής των εκρηκτικών στην πόλη Cambrils, το προηγούμενο βράδυ από την ημέρα της επίθεσης, το αρχικό σχέδιο άλλαξε κι έτσι επιτέθηκαν στην Ράμπλας.

 

Αν προσπαθήσουμε να εμβαθύνουμε στα χαρακτηριστικά των δολοφόνων, διαπιστώνουμε ότι πρόκειται για νέους, που ενεργούσαν με πολύ συνεκτικό τρόπο και οικογενειακούς δεσμούς να ενώνουν κάποιους από αυτούς. Η μικρή σε πλήθος ομάδα, υπεύθυνη για τη μαζική δολοφονία αθώων, φαίνεται ότι αποτελείται από μετανάστες δεύτερης γενιάς μεταξύ 17 και 24 ετών. Νέοι σε ηλικία που παρασύρθηκαν από το τζιχαντιστικό Ισλάμ, όπως έχει συμβεί άλλωστε και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Η ομάδα αυτή φαίνεται ότι έδρασε υπό τη δυναμική ενός πνευματικού οδηγού – ιδεολόγου, που την καθοδηγούσε και συνέβαλε στην εκπλήρωση του δολοφονικού σχεδίου.

 

Οι δολοφόνοι της Ράμπλας με την επίθεσή τους, προσπάθησαν να διασπείρουν τον τρόμο σε πολλούς ανθρώπους διαφορετικών προελεύσεων, αποδεικνύοντας πόσο μισούν τη ζωή και την ελευθερία. Επέλεξαν την Καταλονία, όπου υπάρχουν περισσότεροι μουσουλμάνοι, λίγο πάνω από μισό εκατομμύριο, δηλαδή το 7% του πληθυσμού της συγκεκριμένης περιφέρειας. Εκεί, οι μουσουλμάνοι άρχισαν να μεταναστεύουν από τα μέσα της δεκαετίας του 1990, αλλά το μεγαλύτερο τμήμα τους αφίχθηκε την τελευταία δεκαετία. Σε σύγκριση με το συνολικό μουσουλμανικό πληθυσμό, οι δολοφόνοι αποτελούν μία απειροελάχιστη ποσότητα μονάδων. Ένα στοιχείο που χρειάζεται να αναφέρεται κάθε φορά, διότι επί της ουσίας, οι συνέπειες της πράξης τους μπορεί να παρουσιάζονται στην ευρεία κοινή γνώμη ως «Σύγκρουση των Πολιτισμών» σε συσχέτιση με τον «Παγκόσμιο Πόλεμο κατά της Τρομοκρατίας».

Αντίθετα, με γρήγορα αντανακλαστικά τα κοινωνικά κινήματα χειραφέτησης απάντησαν με συγκεντρώσεις αλληλεγγύης στα θύματα κι ενάντια σε όσους χρησιμοποιούν το γενικευμένο τρόμο ως εργαλείο ποδηγέτησης της κοινωνίας.

 

Ουσιαστικά όμως, δεν πρόκειται για πόλεμο μεταξύ λαών με διαφορετικές θρησκείες και πολιτισμούς, Ανατολής και Δύσης ή Μουσουλμάνων και Χριστιανών. Αλλά στην πραγματικότητα σχετίζεται με έναν κατακτητικό πόλεμο, που καθοδηγείται από Στρατηγικούς και Οικονομικούς στόχους, με σκοπό τη διαχείριση των φυσικών και ανθρώπινων πόρων (ενέργεια, τροφή κι εργατικό δυναμικό) στις περιοχές που βιώνουν ήδη υποκινούμενες επεμβάσεις στο εσωτερικό τους ή/και εμφύλιες στρατιωτικές συγκρούσεις, στις μουσουλμανικές χώρες της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής.

 

Οι δολοφόνοι αποπειράθηκαν να κλείσουν τη Ράμπλας, να διώξουν όλους τους ανθρώπους από κει, να εκκενώσουν τα δένδρα από τα πουλιά και να προκρίνουν ένα καθεστώς ξενοφοβίας και μίσους μεταξύ των διαφορετικών πολιτισμών, που αποτελεί την ιδανική τροφή για την επικράτηση του φασισμού.

Πριν από λίγες ημέρες, η Ramblas έκλεισε από τη σφαγή. Μετά τη φρίκη όμως γεννιέται η έκπληξη: πώς είναι δυνατόν να είναι κλειστός ένας από τους ανοιχτότερους χώρους του κόσμου;

 

Για να δείτε περισσότερες φωτογραφίες και να διαβάσετε το κείμενο στα ισπανικά, μπορείτε να ακολουθήσετε το σύνδεσμο http://enterioni.blogspot.gr/2017/08/barcelona-ciudad-abierta-en-la-vida.html

Κείμενο – Φωτογραφία: © Δημήτρης Β. Γερονίκος

Barcelona, ciudad abierta a la vida

¿Qué se puede escribir sobre Barcelona?

Especialmente hoy, después del ataque masivo y asesino en una de las calles más concurridas, en las Ramblas. Un paseo que se extiende sobre poco más de un kilómetro, donde el visitante puede encontrar recuerdos de la historia catalana y española. Algo más de un kilómetro impregnado por la sangre de la Guerra Civil española, lleno de dramas y poesía, que durante siglos ha conocido violencia y sueños. Un espacio abierto que es una representación atemporal de cuerpos que se reúnen hacia la libertad· Barcelona fue uno de los centros de resistencia más importantes de la alianza contra el fascismo franquista.

 

El eje principal de la ciudad vieja está formado por la Rambla, que es una serie de anchas avenidas arboladas. El nombre "rambla" es la evolución catalana de la palabra árabe ramla, refiriéndose al suelo arenoso. Un paseo emblemático entre la Plaza de Cataluña, el centro neurálgico de la ciudad y el puerto antiguo que fue renovado para los Juegos Olímpicos de 1992. Los últimos juegos olímpicos con balance económico positivo y ninguna deuda de la ciudad anfitriona, dieron pie a la llegada del turismo frenético de masas, que absorbe hasta los límites del agotamiento los recursos naturales y humanos de Barcelona.

 

Las Ramblas están llenas de gente desde temprano en la mañana hasta la tarde en la noche.
Allí, se pueden encontrar quioscos, floristerías, cafés, restaurantes y tiendas. Cerca del puerto, los mercados al aire libre, los pintores y los artistas de la calle se instalan generalmente. Caminando a lo largo de ella, se pueden ver muchos edificios interesantes de diferentes épocas y estilos. Una de sus estrechas calles, de sólo unos metros de longitud, conduce a la Plaça Reial, una plaza de palmeras y edificios con terrazas y plantas. El amor catalán por las plantas es evidente en el espacio público, ya que los árboles son un componente básico y funcional del paisaje urbano, un elemento integral del encanto de la ciudad.

 

Las Ramblas o Les Rambles en Catalán, son el paseo donde se puede sentir toda la diversidad de Barcelona, un río humano que pasa por el centro histórico de la ciudad durante siglos y siglos. Además, la coexistencia en la diversidad es uno de los atributos de las personas que viven allí. Este paseo es más que un camino, es el símbolo de una ciudad abierta y hospitalaria. Este carácter simbólico fue decisivo en el ataque asesino, que mató a 15 personas e hirió a otros cien.

 

Los asesinos que han atacado Las Ramblas, han intentado dañar uno de los paseos más famosos del mundo para dar visibilidad global a su acción. Prepararon enormes cantidades de explosivos para cargarlos en camiones, pensando inicialmente en dirigirse a la Sagrada Familia, otro símbolo principal de la ciudad. El plan original era aplastar el bullicioso templo católico diseñado por el arquitecto Antonio Gaudí, un templo cuya construcción comenzó en 1882 y continúa hasta nuestros días.
Tras la explosión y destrucción del taller de fabricación de explosivos en Cambrils, la noche anterior al día del ataque, el plan original cambió y atacaron las Ramblas.

 

Si tratamos de profundizar en las características de los asesinos, encontramos que son jóvenes, actuando de manera muy cohesionada, algunos de ellos unidos por lazos familiares. El pequeño grupo, responsable del asesinato masivo de inocentes, parece estar compuesto por inmigrantes de segunda generación, entre 17 y 24 años. Jóvenes que han sido arrastrados por el islam yihadista, como ha sucedido en otros países europeos. Este grupo parece haber actuado bajo el poder de un guía espiritual – ideólogo que guió y contribuyó al cumplimiento del plan asesino.

 

Los asesinos de las Ramblas con su ataque, trataron de sembrar el terror en muchas personas de diferentes orígenes, mostrando lo mucho que odian la vida y la libertad. Eligieron Cataluña, donde hay muchos musulmanes, algo más de medio millón, es decir, el 7% de la población de la región. Allí, los musulmanes comenzaron a emigrar a partir de mediados de los 90, pero la mayoría de ellos llegó en la última década. En comparación con la población musulmana total, los asesinos representan una inmensa minoría. Un elemento que necesita ser mencionado cada vez que, debido a la problemática de las consecuencias del acto pueda ser presentado al gran público como un "choque de civilizaciones" en relación con la "Guerra Mundial contra el Terrorismo".

Por el contrario, con reflejos rápidos los movimientos de emancipación social respondieron con concentraciones de solidaridad con las víctimas y contra los que usan el terror como herramienta de manipulación de la sociedad.

 

Esencialmente, sin embargo, no es una guerra entre pueblos con diferentes religiones y culturas, Oriente y Occidente o musulmanes y cristianos. Pero en realidad, es una guerra de hecho conquistadora, guiada por objetivos estratégicos y económicos para la gestión de los recursos naturales y humanos (energía, alimentos y manos de obra) en las zonas que están experimentando interferencias externas motivadas por sus conflictos militares y/o guerras civiles en los países musulmanes del Mediterráneo y Medio Oriente.

 

Los asesinos intentaron apagar las Ramblas, para desalojar a todas las personas de allí, para evacuar a los pájaros de los árboles y para abogar por un régimen de xenofobia y de odio entre las diferentes culturas, que es el alimento ideal para la victoria del fascismo.

Hace unos días, las Ramblas fueron cerradas por la masacre. Después del horror, sin embargo, nace la sorpresa: ¿cómo es posible cerrar uno de los espacios más abiertos del mundo?

Para ver más fotografías y leer el texto en griego, usted puede seguir el enlace http://enterioni.blogspot.gr/2017/08/blog-post.html

Texto – Fotografía: © Dimitris V. Geronikos

Κριτική επί της προτεινόμενης διαχειριστικής μελέτης για το ιστορικό πάρκο Αγρινίου

To κείμενο και μερικές από τις φωτογραφίες που ακολουθούν έχουν δημοσιευτεί για πρώτη φορά στο άρθρο της δημοσιογράφου Άντας Ψαρρά, με τίτλο “Ένα ιστορικό πάρκο συνεχίζει να κακοποιείται”, στις 9 Απριλίου 2017. Μπορείτε να ακολουθήσετε το σύνδεσμο της δημοσίευσης στην ιστοσελίδα της Εφημερίδας των Συντακτών http://www.efsyn.gr/arthro/ena-istoriko-parko-synehizei-na-kakopoieitai

Αυτές τις μέρες βρίσκεται σε εξέλιξη η δημόσια διαβούλευση για την προτεινόμενη διαχειριστική μελέτη, εκ μέρους της Δημοτικής Αρχής Αγρινίου, του πολύπαθου πάρκου της πόλης.

Η εκκίνηση της όλης διαδικασίας δώθηκε την Τετάρτη 29 Μαρτίου, με ανοιχτή πρόσκληση για την παρουσίαση της μελέτης, στο Παπαστράτειο Μέγαρο Αγρινίου.

Εκεί, έλαβε χώρα η άρτια οργανωμένη παρουσίαση της εταιρείας μελετών "Ελληνικά Δάση O.E.", που είχε αναλάβει την εκπόνηση της προαναφερόμενης μελέτης από τον Δήμο Αγρινίου.

Παράλληλα, ένα τμήμα της μελέτης αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα του δήμου. Συγκεκριμένα, αναρτήθηκε μία συνοπτική τεχνική περιγραφή του έργου και ορισμένα από τα σχέδια της μελέτης.

Δεν αναρτήθηκαν τόσο τα τεύχη των τεχνικών προδιαγραφών – υπολογισμών των επιμέρους μελετών, όσο και ο αναλυτικός προϋπολογισμός, το τιμολόγιο και η προμέτρηση των επιμέρους εργασιών του έργου.

 

Αν θέλουμε να ασκήσουμε μία γόνιμη κριτική στην πρόταση της δημοτικής αρχής, χρειάζεται να έχουμε στην κατοχή μας το σύνολο των σχεδίων και των τευχών που απαρτίζουν τις επιμέρους υπομελέτες της διαχειριστικής μελέτης, προκειμένου να διαπιστωθεί το ύψος ορισμένων κρισίμων παραμέτρων για ένα περιβαλλοντικό έργο, όπως τα κυβικά του σκυροδέματος που θα χρησιμοποιηθούν, το βάρος του οπλισμού ή το ποσοστό των επιφανειών που τσιμεντοστρώνονται ή πλακοστρώνονται. 

Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι με αντιπαραβολή της συνοπτικής τεχνικής περιγραφής και των σχεδίων-λεπτομερειών των μελετών που αναρτήθηκαν στην ιστοσελίδα του δήμου, διαπιστώνεται η επίστρωση μεγάλου τμήματος των νέων διαδρόμων στο υπό ανάπλαση τμήμα με υδατοπερατό χυτό σκυρόδεμα πάχους 15 εκ., η κατασκευή τοιχίων από οπλισμένο σκυρόδεμα εκατέρωθεν των νέων και των παλαιών χωμάτινων μονοπατιών, η πλήρωση με υλικά οδοστρωσίας του συνόλου των μονοπατιών και η επίστρωση με χώμα των παλαιών μονοπατιών χωρίς να διευκρινίζονται οι τεχνικές προδιαγραφές των υλικών που θα χρησιμοποιηθούν.

Επίσης, προβληματισμό προκαλεί η χρήση τόσο μεγάλου όγκου σκυροδέματος και υλικών οδοστρωσίας, η κατασκευή μεγάλων σε έκταση πλατειών, λίμνης και συντριβανιών, νέας κλίμακας πρόσβασης στην τσιμεντένια δεξαμενή, καθιστικών χώρων με χαλίκι, κ.τ.λ..

Αναλυτικά, μερικές παρατηρήσεις στο κείμενο που έχει δημοσιευτεί στο διαδίκτυο ως διαχειριστική μελέτη, έχουν ως εξής:

Χρειάζεται αρχικά, να αναφερθεί ότι η μελέτη δεν προσανατολίζεται προς την κατεύθυνση ανάδειξης της ιστορικότητας του συγκεκριμένου ενδιαιτήματος.

Ουσιαστικά, η μελέτη δεν λαμβάνει υπόψη την ύπαρξη αρχαιολογικών ευρημάτων στην έκταση του πάρκου, καθώς οι σχετικές εργασίες της αρμόδιας αρχαιολογικής υπηρεσίας δεν έχουν ολοκληρωθεί, όπως μας πληροφορεί σχετικά η Εφορεία Αρχαιοτήτων Αιτωλοακαρνανίας & Λευκάδας σε έγγραφο – απάντησή της από 9 Νοεμβρίου 2016.

Ανάδειξη ευρημάτων που ανεξαρτήτως αρχαιολογικής σημασίας, σε συνδυασμό με τις άλλες ιστορικές μνήμες του πάρκου, μπορούν να δημιουργήσουν μια ενδιαφέρουσα περιβαλλοντολογική, εκπαιδευτική και ιστορική διαδρομή, οικο-τουριστική ξενάγηση στην έκτασή του.

Α. Διαμόρφωση της υφιστάμενης τσιμεντένιας δεξαμενής.

Προτείνεται από τη διαχειριστική μελέτη η επικάλυψη με χαλίκι και ξύλινο δάπεδο στα σημεία που προβλέπονται κτιστά καθιστικά.

Για το χαλίκι χρειάζεται να προσεχθεί ιδιαίτερα η θερμοχωρητικότητα – θερμοαγωγιμότητα κατά τη διάρκεια των θερινών μηνών, που συντελεί στην αύξηση της μέσης θερμοκρασίας του αέρα μετατρέποντας σε μη βιώσιμες τις συνθήκες του μικροκλίματος της περιοχής.

 

Αντί για χαλίκι, η τεχνολογία πλέον μας επιτρέπει την εγκατάσταση μιας φυτευμένης ταράτσας εντατικού τύπου, η βάση της οποίας μπορεί να συγκεντρώνει τα νερά της βροχής και να τα κατευθύνει στο εσωτερικό της υποκείμενης δεξαμενής, επιτυγχάνοντας ένα ζωντανό παράδειγμα εξοικονόμησης νερού.

Η προτεινόμενη κλίμακα πρόσβασης στο χώρο θέας της δεξαμενής, χρειάζεται να μεταφερθεί στο αντιδιαμετρικό της σημείο, στην άλλη πλευρά του παραλληλεπιπέδου, ώστε ως φυτευμένη έκταση να μπορεί να λειτουργεί και σαν καθιστικό με θέα τη σκηνή του κηποθέατρου. Μ' αυτόν τον τρόπο επιτυγχάνεται διατήρηση της έκτασης του υφιστάμενου φυτωρίου κι όχι περαιτέρω μείωση του, όπως προκύπτει από τα προτεινόμενα σχέδια.

Β. Συντριβάνια και Τεχνητή Λίμνη. 

Αποτελεί δεδομένο πλέον, ότι τέτοιου τύπου κατασκευές είναι ακριβές τόσο ως προς τον εξοπλισμό που χρειάζονται για λειτουργία, όσο και ως προς τη συντήρηση που απαιτούν στη συνέχεια.

Ως κατασκευές δε, τα συντριβάνια χρειάζονται την υποστήριξη μικρών δεξαμενών που σημαίνει την εισαγωγή κι άλλης ποσότητας σκυροδέματος μέσα στο ευαίσθητο οικοσύστημα.

Αντί της λίμνης και των συντριβανιών, θα μπορούσε να δημιουργηθεί τεχνητό ρυάκι φυσικής ροής με σύστημα επανάχρησης και διανομής του νερού μέσα στο νέο τμήμα του πάρκου.

Μικρής έκτασης αναβαθμίδες από σχιστόπλακες, που να συνδέονται κατασκευαστικά και χρωματικά με το υπόλοιπο Τοπίο, μπορούν να ορίζουν την πορεία του νερού και παράλληλα να χρησιμοποιούνται ως καθιστικά.

Ως καταλληλότερο υλικό για το τεχνητό ρυάκι, που υπάρχει στην τοπική γεωμορφολογία και συνδυάζεται αρμονικά με το νερό, είναι η πέτρα.

Γ. Νέες πλατείες και διαδρομές επιστρωμένες με χυτό διαπερατό υπόστρωμα.

H συνολική έκταση των προτεινόμενων νέων πλατειών (συντριβανιού, αναψυκτηρίου, ιερού ναού) ανέρχεται στα 4.167,45 μ2!

Επιφάνειες παραγωγικής γης αφιερώνονται στην επίστρωση υλικών, όπως είναι οι ψηφίδες που συγκολούνται με ρητίνη, αλλά και στην εφαρμογή χυτού υδατοπερατού σκυροδέματος (βάθους 15 εκ.) σε σημαντικά μεγάλο εμβαδό. Δεν αποσαφηνίζεται δε, αν προβλέπεται ανάλογη μεταχείριση των κεντρικών διαδρομών επικοινωνίας μεταξύ της περιοχής των προτομών της οικογένειας Παπαστράτου και του περιβάλλοντα χώρου του ιερού ναού.

 

Σημαντικοί παράγοντες που χρειάζεται να λάβουμε υπόψη και να προσεχθούν ιδιαίτερα κατά τις προτεινόμενες διαμορφώσεις πλατειών, είναι:

➾ η θάμβωση, που μπορεί να προκληθεί εξαιτίας των επιστρωμένων επιφανειών,

➾ η φωτορύπανση από την έντονη αντανάκλαση της ηλιακής ακτινοβολίας,

➾ η ενδεχόμενη ολισθηρότητα των δαπέδων μετά από βροχοπτώσεις που αποτελούν συχνό μετεωρολογικό φαινόμενο της περιοχής.

Το συνολικό εμβαδό ελεύθερης γης, που προτείνεται για μετατροπή σε πλατείες, είναι υπερβολικά μεγάλο σε σχέση με τον αρχικό σχεδιασμό του πάρκου, καθώς τότε είχε δωθεί προτεραιότητα στην κηποτεχνική διαμόρφωση δενδροκομείου με τοπικές ποικιλίες. Η έκταση αυτή αναπλάστηκε τη δεκαετία του '80 με αλλαγή της χρήσης της, καθώς από οπωρώνα μετατράπηκε σε εκθεσιακό χώρο αγροτικών μηχανημάτων.

Αντί της τόσο μεγάλης έκτασης πλατειών, θα μπορούσε να μειωθεί το εμβαδόν τους στο απαραίτητα αναγκαίο (οπωσδήποτε κάτω από το μισό), προκειμένου να αποφευχθεί περαιτέρω σφράγιση της γης, έστω και με υδατοπερατό χυτό σκυρόδεμα σε σημαντικό πάχος εφαρμογής.

Η επιφάνεια που μένει ελεύθερη από μία τέτοια επιλογή, δύναται να φυτευτεί με οπωρώνα δένδρων πολλών, διαφορετικών τοπικών ποικιλιών, σχεδιασμένου με τέτοιο τρόπο ώστε να εξασφαλίζονται παραγόμενοι καρποί για τα φτωχότερα κοινωνικά σύνολα, καθόλη τη διάρκεια του έτους.

 

Δ. Η κατασκευή νέου λόφου –συνολικής έκτασης 1,922.20 μ² και μέγιστου ύψους 2.20 μ. στο ανατολικό τμήμα της νέας διαμόρφωσης μπροστά στην είσοδο του κηποθέατρου – πρόκειται να διακόψει οπτικά και λειτουργικά την οργανική και αμφίδρομη σχέση του κηποθέατρου με το υπόλοιπο φυσικό περιβάλλον του κήπου.

Θα μπορούσε να μην δημιουργηθεί ο λόφος, αλλά στην οριοθετημένη περιοχή του λούφου που προτείνει η αρχιτεκτονική μελέτη· να δημιουργηθεί μεσογειακού τύπου αγροτικό τοπίο που να αποτελείται από ελαιώνα ο οποίος περιβάλει με περιμετρική φύτευση αμπελώνα διαμορφωμένου σε κληματαριά, με διάσπαρτη φύτευση κυπαρισιών της Μεσογείου στα όρια της φυτικής ενότητας.

Μ' αυτόν τον τρόπο επιτυγχάνεται η δημιουργία ενός φυσικού καθιστικού και συνάντησης στο "φουαγιέ" του κηποθέατρου.

Στην περίπτωση αυτή, τα ελαιόδενδρα που προβλέπεται να φυτευτούν στην περιοχή που περιβάλει τη διαδρομή που ονομάζεται Αγορά, μπορούν να αντικασταθούν από άλλα καρποφόρα δένδρα (π.χ. κερασιά) σε αρμονική σύνθεση με αρωματικά, φαρμακευτικά και καλλωπιστικά φυτά.

 

Ε. Για τα χωμάτινα μονοπάτια στο δασικό τμήμα του πάρκου, μήκους 2700 μ. προβλέπεται η υπερύψωσή τους κατά 0.23 μ. από την υφιστάμενη στάθμη κι επίστρωσή τους.

Ουσιαστικά όμως, τα υπάρχοντα μονοπάτια αποτελούν ένα από τα φυσικά πλεονεκτήματα του πάρκου καθώς γίνεται ελάχιστη χρήση οποιουδήποτε τεχνητού υλικού και η έκταση της ελεύθερης γης συνιστά την ποίηση και διαφορετικότητα της Φύσης μέσα στο αστικό περιβάλλον.

 

Η προβλεπόμενη οριοθέτηση των τεχνητών διαδρομών από τοιχία με οπλισμένο σκυρόδερμα πρόκειται να πληγώσει ανεπανόρθωτα, κατά την εκσκαφή κι εγκατάσταση των τοιχίων, τις ρίζες των υπερκείμενων δένδρων.

Η ανασύσταση των διαδρομών χρειάζεται να γίνει με όσο το δυνατόν λιγότερη τεχνητή παρέμβαση στο οικοσύστημα προκειμένου να μη διαταραχθεί κι άλλο η ευαίσθητη ισορροπία του.

 

Ενδεχόμενη οριοθέτηση των διαδρομών με διακριτικές, ξύλινες διαχωριστικές κατασκευές αντί για τσιμέντινα τοιχία (φωτογραφία 1), θα αναζωογονούσε το τοπίο και θα συνέβαλε θετικά στην ψυχαγωγία των επισκεπτών.

  

Οπωσδήποτε το στοιχείο του χώματος και της ελεύθερης γης, χρειάζεται να διατηρηθεί τόσο για λόγους αισθητικούς όσο και για λόγους υγείας των αθλουμένων και των παιδιών

Η καταπόνηση στο σώμα και στις αρθρώσεις είναι σαφώς λιγότερες όταν το τρέξιμο ή το περπάτημα γίνονται πάνω σε ελεύθερη γη.

Τέλος, χρειάζεται να δωθεί ιδιαίτερη προσοχή, στην προσβασιμότητα του πάρκου από τα άτομα με αναπηρία ώστε να είναι εφικτή η πρόσβαση τους, όπως επίσης και στην ένταση του φωτισμού του ηλεκτρολογικού δικτύου που πρόκειται να εγκατασταθεί, προκειμένου να μην διαταράσεται η ισορροπία της πανίδας και χλωρίδας του πάρκου.

 

Οι προτάσεις των παραπάνω σημείων κριτικής στην προτεινόμενη διαχειριστική μελέτη, βρίσκονται στην κατεύθυνση της αναζωογόνησης της λειτουργίας και χρήσης του πάρκου από τους πολίτες, δια μέσω της ανάδειξης των πολλών διαφορετικών φυτικών κοινοτήτων του σε συνδυασμό με τα ιστορικά και πολιτιστικά του στοιχεία.

Βασικοί άξονες υλοποίησης της αναζωογόνησης αυτής, αποτελούν η βελτίωση των υφιστάμενων υποδομών και η δημιουργία νέων σύγχρονων, σε αρμονία με την ιστορική φυσιογνωμία και βιοποικιλότητα του πάρκου, ώστε ν' αναδειχθεί το συγκεκριμένο οικοσύστημα σε υπερτοπικό τοπόσημο.

 

Εκεί, ανάμεσα στ' άλλα μπορεί να παρέχονται υπηρεσίες οικο-τουριστικής ξενάγησης.

Μία ξενάγηση που μπορεί να ξεκινά από την περιοχή των αρχαιολογικών ευρυμάτων και του μνημείου των καπνεργατών, να διασχίζει την έκταση μέχρι τη βελανιδιά του πρωτοπόρου λογοτέχνη Κώστα Χατζόπουλου και πρώτου μεταφραστή του κομμουνιστικού μανιφέστου, ν' απολαμβάνει τη φυτοτεχνική σύνθεση αρχιτεκτονικής τοπίου γαλλικού ρυθμού που βρίσκεται μεταξύ του αναψυκτηρίου και του ιερού ναού, να περπατάει την περιοχή των υπολειμμάτων πρσφυγικών κατοικιών των προσφύγων του 1922, κατόπιν στις προτομές των δωρητών Παπαστράτου και την περίοδο της αστικής ανάπτυξης του Αγρινίου στα χρόνια της καλλιέργειας του καπνού, με τελικό προορισμό το νέο τμήμα του Πάρκου, σήμερα.

Η φύτευση περισσότερων οπωρωφόρων δένδρων μπορεί να έχει ρόλο ενός φυσικού, ζωντανού εκθετηρίου τοπικών ποικιλιών καρποφόρων δένδρων και αμπέλου, ώστε ο επισκέπτης να αντιλαμβάνεται την αξία τους.

Παρακείμενα, στους κατάλληλα διαμορφωμένους χώρους του αναψυκτηρίου ο επισκέπτης να έχει τη δυνατότητα να γεύεται και ν' αγοράζει τοπικά προϊόντα και γαστρονομία, ενισχύοντας την τοπική αγροτική παραγωγή κι εν τέλει οικονομία.

 

Πολλά στοιχεία από τα προγραφόμενα, εύγλωττα έχουν αναγραφεί στα κείμενα της Ανοιχτής Συνέλευσης για την Προστασία και Αναζωογόνηση του Παπαστράτειου Δημοτικού Πάρκου Αγρινίου.

Απ' όσες κι όσους μας συγκρουστήκαμε σώμα με σώμα με την προηγούμενη προτεινόμενη ανάπλαση και προβάλαμε μία διαφορετική φιλοσοφία διαχείρισης του πάρκου.

Φιλοσοφία διαχείρισης που υλοποιήσαμε εν μέρει, με τις ποικίλες δράσεις μας στο πάρκο ως ανοιχτή συνέλευση.

Το απαύγασμα μιας ολόκληρης χρονικής περιόδου αρκετών ετών μπορεί να είναι ότι η έννοια του συμμετοχικού σχεδιασμού στη χώρα που ζούμε, χρειάζεται να διάγει μία ώσμωση μέσα στο κάθε διαφορετικό οικοσύστημα ώστε σε συνάρτηση με τις υφιστάμενες κοινωνικές συνθήκες να μπορεί να αναπτύσσεται η ενεργοποίηση και συμμετοχή των πολιτών στη διαχείριση του δημόσιου χώρου.

Με καλλιέργεια των κατάλληλων προϋποθέσεων ώστε ο δημόσιος χώρος, άρα και το Πάρκο Αγρινίου ν' αναδυκνείεται σε ζωντανό κύτταρο, κοινωνικό εργοστάσιο για τη διαχείριση της γης, του ελεύθερου χρόνου και κουλτούρας της υπαίθρου· όπου πρακτικές συνεργασίας δημιουργούνται γύρω από τις φιλοσοφίες του ελεύθερου πολιτισμού και των Κοινών, με βέλτιστες πρακτικές που διασφαλίζουν στην κοινωνία ένα λειτουργικό πάρκο και κατ' επέκταση μια βιώσιμη πόλη.

Kείμενο – Φωτογραφίες: © Δημήτρης Β. Γερονίκος.

Texto y fotografías realizadas por © Dimitris V. Geronikos.

Text and photo shoots by © Dimitris V. Geronikos.