Define Normal: Τρεις ημέρες εκδηλώσεων αλληλεγγύης για τα τρία χρόνια αγώνα στο πάρκο Αγρινίου

Από την Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου τρεις ημέρες εκδηλώσεων με πολιτιστικές, περιβαλλοντικές και κοινωνικές δράσεις έλαβαν χώρα στο τοπόσημο του Αγρινίου, το ιστορικό πάρκο της πόλης. Κεντρική ιδέα των ημερών αυτών στο Παπαστράτειο Δημοτικό Πάρκο Αγρινίου, αποτέλεσε η επαναοικειοποίηση του δημόσιου χώρου και η επαναενεργοποίηση της χρήσης του ως Κοινό Αγαθό.

Ένα τριήμερο συνάντησης και δημιουργίας στον εγκαταλειμμένο χώρο του αναψυκτηρίου του πάρκου που διοργανώθηκε από αλληλέγγυο κόσμο στον αγώνα για την προστασία και αναζωογόνηση του πάρκου και τον ελεύθερο κοινωνικό χώρο κατάληψη Apertus. Ένα ξέφωτο δίπλα σε πεύκα, πλατάνια, βαλανιδιές, γκραιμβιλέες, ευκάλυπτους και πολλά άλλα φυλλοβόλα ή αειθαλή δένδρα και θάμνους που ζούνε πολλά χρόνια στο οικοσύστημα της περιοχής.

Με εργασίες καθαρισμού και διαμόρφωσης του χώρου, συναυλίες, προβολή φωτογραφιών του πάρκου υπό ανάπλασιν (sic), δημιουργία graffiti, εξαίσια εδέσματα, μπαρ και πολλή μουσική κύλησαν αναζωογονητικά οι τρεις φθινοπωρινές μέρες. Με διεθνείς συμμετοχές, του Sergi Botswanas από Βαρκελώνη και των Krav Boca από Τουλούζ. Με ήχους και μουσικές από τους δρόμους της καταλανικής πρωτεύουσας, της γαλλικής πόλης, των Ιωαννίνων και του Αγρινίου απολαύσαμε δύο βράδια κάτω από τον έναστρο ουρανό. Την Παρασκευή ο Sergi με ρούμπα-ροκ-σκα μας ταξίδεψε στην ισπανόφωνη μουσική σκηνή, ενώ προηγήθηκαν σε ρυθμούς πανκ οι “Σύραξη” και ανώνυμη μπάντα από Αγρίνιο. Το Σαββατόβραδο η εκρηκτική γαλλοελληνική ένωση Krav Boca έκλεψε την παράσταση, με τους Σατράπς από Γιάννενα, Προμηθευτή και Σαρανταπέντε από την κοινότητα hip-hop του Αγρινίου να συμπληρώνουν αρμονικά το μεσογειακό μωσαϊκό των συναυλιών.

Ήταν πολύ σημαντικές αυτές οι τρεις ημέρες δράσεων στο πάρκο, καθώς η τελευταία, αυτοοργανωμένη, πολιτιστική εκδήλωση στον πολύπαθο αυτόν χώρο είχε πραγματοποιηθεί με ολοήμερη γιορτή το Μάιο του 2014. Τότε, λίγες μόνον ημέρες πριν τις δημοτικές εκλογές, η γιορτή είχε διαδραματίσει σημαντικότατο και πρωτεύοντα ρόλο στην αλλαγή του πολιτικού σκηνικού της κουλτούρας της “ανάπλασης του πάρκου”, που διαμορφώνονταν από τη δημοτική αρχή επί πολλά συναπτά έτη στο Αγρίνιο. Η υπόθεση του Πάρκου Αγρινίου αποτελεί μία χαρακτηριστική νεοελληνική περίπτωση χείριστης δημόσιας διαχείρισης ευρωπαϊκών χρημάτων. Στο όνομα αυτών των χρημάτων επιχειρήθηκε η καταστροφή ενός ιστορικού πάρκου ενάντια στους κανόνες της τέχνης και της τεχνικής διαχείρισης ανάλογων Πάρκων, όπως εφαρμόζονται σ' ολόκληρο τον πλανήτη.[1]

Μετά από αρκετό καιρό, οι πρόσφατες δράσεις επαναοικειοποίησης του δημόσιου χώρου κατάφεραν να αναδείξουν το πάρκο σε πυρήνα καλλιτεχνικής δημιουργίας, πειραματισμού και κοινωνικής αλληλεγγύης, ενεργοποιώντας το ρόλο του ως πρώτιστο αγαθό για ολόκληρη την πόλη. Ουσιαστικά, λειτουργώντας ως εφαλτήριο για βελτίωση της ποιότητας ζωής, ως χώρος ολοκλήρωσης των κοινωνικών σχέσεων κι επαφής με τη φύση. Υποδομή που προωθεί την εκπαίδευση κι αναψυχή των χρηστών του, με έμφαση στην τέχνη, τον πολιτισμό, τον αθλητισμό και την προστασία του περιβάλλοντος. Ως κοινωνικό εργοστάσιο για τη διαχείριση της γης, του ελεύθερου χρόνου και κουλτούρας της υπαίθρου.

Η επαναενεργοποίηση του προαύλειου χώρου του αναψυκτηρίου, έστω τμηματική και χρονικά πεπερασμένη, αποτελεί πλέον, πολιτιστικό γεγονός που φιλοδοξεί να καθιερωθεί στα χρονικά ως αυτοοργανωμένο φεστιβάλ πάρκου Αγρινίου, περιοδικά επαναλαμβανόμενο. Με την κατάλληλη τεκμηρίωση αποδεικνύεται στην πράξη, ότι το πάρκο της πόλης θα μπορούσε να αποτελεί τοπόσημο διεθνούς εμβέλειας για την περιοχή και να λειτουργεί ως ενεργό κύτταρο πολιτισμού, έλξης κι ενασχόλησης του κόσμου με τα Κοινά.

Συνοπτικά, τοποθετώντας το όλο θέμα σε μία περιεκτική ιστορική αναδρομή, αυτές τις μέρες συμπληρώνονται τρία χρόνια από την έναρξη της καταστροφικής ανάπλασης. Από τα τέλη καλοκαιριού 2013 με αφορμή κι αιτία τις ραγδαίες εξελίξεις στο ιστορικό πάρκο Αγρινίου – σε πολλές και πολλούς από μας, που συνδράμουμε στον αγώνα της ανοιχτής συνέλευσης αγώνα για το Πάρκο της πόλης – εκδηλώθηκε η ανάγκη να καλλιεργήσουμε εμείς τις διαφορετικές δομές και συνθήκες που μπορούν κάνουν την καθημερινότητά μας καλύτερη. Με δημιουργικότητα και δράση να είμαστε παρόντες στη λήψη και την υλοποίηση των αποφάσεων που αφορούν στις ζωές μας, με αυτοοργάνωση, συμμετοχή και αλληλεγγύη.

Με άλλα λόγια συνέβη, αυτό που πολύ εύστοχα γράφει ο Εδουάρδο Γκαλεάνο στο βιβλίο του Ένας Κόσμος Ανάποδα:

“Ο λαός τι κάνει; Απλώς παραβρίσκεται στο παιχνίδι ή παίζει κι αυτός;

Σε μία δημοκρατία, σε μία αληθινή δημοκρατία, δεν είναι άραγε ο στίβος ο φυσικός χώρος του λαού; Κάθε πότε πρέπει να ασκούν το δημοκρατικό τους δικαίωμα οι πολίτες; Μόνο τη μέρα που ρίχνουν την ψήφο στην κάλπη, κάθε τέσσερα, πέντε ή έξι χρόνια, ή κάθε μέρα, κάθε χρόνο;

Ένα λατινοαμερικάνικο πείραμα καθημερινής δημοκρατίας γίνεται ση βραζιλιάνικη πόλη Πόρτοαλέγκρε. Εκεί οι δημότες συζητούν και αποφασίζουν για την τύχη των διαθέσιμων δημοτικών κεφαλαίων του κάθε δήμου και εγκρίνουν, διορθώνουν και απορρίπτουν τα σχέδια που καταρτίζουν οι δημοτικές αρχές.

Το Πάρκο Αγρινίου αποτελεί σημαντικό ιστορικό κήπο καθώς ο όρος «ιστορικός κήπος» μπορεί εξίσου να ισχύει για τους μικρούς κήπους και τα μεγάλα πάρκα, είτε τα επισήμως οριοθετημένα είτε τα φυσικά τοπία.”, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει το άρθρο 7 της συνθήκης της Χάρτας της Φλωρεντίας (1982).[2]

Η φυτοκομική και αρχιτεκτονική σύνθεση του, σαφώς ενδιαφέρει το κοινωνικό σύνολο για τα περιβαλλοντικά και καλλιτεχνικά χαρακτηριστικά του αλλά δημιουργεί συνάμα τις προϋποθέσεις, ώστε το Παπαστράτειο Πάρκο να είναι ένας από τους σημαντικότερους ιστορικούς κήπους στη δυτική Ελλάδα και ως τέτοιος χρειάζεται να θεωρείται μνημείο. Αυτός ο χαρακτηρισμός δεν περιέχει γεωπονική, δασολογική ή νομική μόνο διάσταση∙ καθώς η ίδια η κοινωνία έχει κάθε δικαίωμα να ορίσει την ιστορικότητα του χώρου, ως έννοια ιστορικού πάρκου που περιέχει μνήμες κοινωνικών αγώνων, αρχαιολογικά ευρήματα και φυσικό πλούτο περιβαλλοντικής εκπαίδευσης.

Στην πραγματικότητα, αυτές τις τρεις ημέρες εξερεύνησης της αμφίδρομης σχέσης που αναπτύσσεται ανάμεσα σε περιβάλλον, μουσική και άνθρωπο, συνέχισε έμπρακτα να καλλιεργείται η εναλλακτική πρόταση για το Πάρκο Αγρινίου και να τεκμηριώνεται μέσω έργων με αυτοοργανωμένες και οριζόντιες διαδικασίες, η προοπτική που προτείνουν κοινωνικές δυνάμεις της πόλης απέναντι στην αδράνεια και υποταγή του καναπέ. Με ενεργή συμμετοχή και αυτοδιάθεση, είναι εφικτό το πάρκο της πόλης να ξεκολλήσει από τη στασιμότητα και την παρακμή, να διαδραματίσει το ρόλο που πραγματικά του αξίζει: στολίδι, πνεύμονας και τοπόσημο για μιαν ολόκληρη γεωγραφική περιοχή.