Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2012

Muerte accidental de un anarquista - Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού - Accidental death of an anarchist


Την περασμένη Παρασκευή είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω στο θέατρο Εμπρός την παράσταση “Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού” (Morte accidenatle di un anarchico, 1970) του Ντάριο Φο, από την ομάδα των Μηχανικών του φθηνού μελοδράματος. Ένα θεατρικό έργο με κοινωνικά ανατρεπτική σάτιρα και αναρχική διάθεση που αποδίδει την κοινωνική πραγματικότητα στην Ιταλία του ‘70.


Η ιστορία του έργου αναφέρεται στην “υπόθεση Πινέλι” όπου η κεντρική εξουσία αποφασίζει να ενοχοποιήσει έναν αναρχικό. Τα γεγονότα που περιγράφει ο Ντάριο Φο είναι πραγματικά και με ορισμένα λεκτικά του παιχνίδια, καταδεικνύει τους πραγματικούς στόχους. Το έργο παρακολούθησαν στην Ιταλία την εποχή εκείνη πάνω από ένα εκατομμύριο θεατές και συντέλεσε σημαντικά στο να ξεσκεπαστεί η κρατική σκευωρία.

Πραγματικά είχα πολύ καιρό να ζήσω στο θέατρο Εμπρός μια ανάλογη παράσταση. Το θέατρο ήταν τόσο κατάμεστο ώστε ο κόσμος κάθονταν μέχρι και μέσα στο χώρο της θεατρικής σκηνής! Θεωρώ πως είναι από τις πιο σημαντικές στιγμές στην ιστορία του θεάτρου Εμπρός καθώς τα μηνύματα και οι κριτικές των θεατών ήταν τα καλύτερα για την παράσταση και τους συμμετέχοντες ηθοποιούς. Η παράσταση δόθηκε ως ένδειξη αλληλεγγύης στη Βίλα Αμαλίας (Villa Amalia).


Τα τελευταία χρόνια ζούμε στην ελληνική κοινωνία ένα κακόγουστο θέατρο του παραλόγου με πρωταγωνιστές πρωθυπουργούς, υπουργούς, κόμματα, βουλευτές κ.τ.λ. Η πολιτική βούληση της κυβέρνησης να σφραγίσει την κατάληψη στέγης της Βίλας Αμαλία στις 20 Δεκεμβρίου 2012, περιέχει πολλά ειρωνικά στοιχεία την ίδια στιγμή που χιλιάδες άνθρωποι κυκλοφορούν άστεγοι στους δρόμους της Αθήνας. Ακόμα και η σκέψη του πιο εξεγερσιακού σεναριογράφου κινηματικών ιστοριών ωχριά μπροστά στον ισχυρισμό του υπουργείου πως οι 1600 κενές φιάλες μπύρας που μετρήθηκαν στη Bίλα, προορίζονταν για την παρασκευή μπουκαλιών κοκτέιλ μολότοφ.


Αυτό που σήμερα ενοχλεί την κεντρική εξουσία και στοχοποιεί χώρους πολιτισμού και πολιτικής έκφρασης όπως την εν λόγω κατάληψη, είναι πως εκεί παράγονται προϊόντα καλλιτεχνικής δημιουργίας έξω από τους συνήθεις χρηματοπιστωτικούς κανόνες της αγοράς. 

Η εξουσία δεν είναι αντικείμενο είναι σχέση. Μία εξουσία που έχει παγιωθεί δε θέλει να αλλάξει τη θέση της σε σχέση με τους υφιστάμενους της. Παράλληλα ως πρωτοπόρο πνευματικό προϊόν κάποιο έργο από αυτό που παράγεται σε χώρους όπως η Βίλα, εκφράζει με σαφή τρόπο και λόγο όλα αυτά που συμβαίνουν σήμερα μέσα στην κοινωνία. Αυτό διότι η τέχνη αυτού του τύπου είναι αδιαμεσολάβητη χωρίς την παρέμβαση τηλεαστέρων, επιδοτήσεων, μάνατζερ, υπουργείων, μεσαζόντων και άλλων. Οπότε λειτουργεί τρόπον τινά ως ερμηνευτής των κοινωνικών διεργασιών πριν ακόμα αυτές γίνουν ένα εμπορικό προϊόν με παχυλό αντίτιμο στα πορτοφόλια και στους τραπεζικούς λογαριασμούς όλων αυτών που  συνηθίζουν να κερδίζουν από το εμπόριο των ζωών μας.


Συνάμα η προαναφερόμενη στοχοποίηση χρησιμοποιείται ως ένα ιδεολογικοπολιτικό άλλοθι προκειμένου να τεκμηριωθεί η θεωρία των δύο άκρων μέσα στην κοινωνία. 

Να στρέψει δηλαδή τα μάτια του κόσμου σε έναν επικοινωνιακό πόλεμο, που προβάλλουν ορισμένα τηλεοπτικά κανάλια πως δήθεν μαίνεται στο κέντρο της Αθήνας και τεχνηέντως υποδαυλίζει η πολιτική ηγεσία του υπουργείου δημοσίας τάξεως και προστασίας του πολίτη. Να αναδείξει στην ουσία τον πολεοδομικό ρόλο της καταστολής διαιρώντας το μητροπολιτικό κέντρο σε χαρακτηρισμένα γκέτο (ghetto). Στην ουσία αυτό που απασχολεί τους κυβερνώντες σήμερα είναι πως θα αποπροσανατολίσουν περισσότερο τον πολίτη από τις εντεινόμενες συνθήκες εξαθλίωσης που του επιβάλλουν να ζήσει.


Την ίδια στιγμή ακούγεται αστεία η δήλωση του πολιτικού προϊστάμενου του προαναφερόμενου υπουργείου σε μηνιαίο περιοδικό, πως δεν είναι αστυνομικός για να γνωρίζει τα «επιχειρησιακά» των αστυνομικών δυνάμεων που διοικητικά προΐσταται. Έξι και (6+) μήνες μετά την ανάληψη της πολιτικής διοίκησης του εν λόγω υπουργείου για ποιο λόγο παραμένει υπουργός δηλαδή η κορυφή της διοίκησης μίας δημόσιας υπηρεσίας αφού δε είναι σε θέση να γνωρίζει τα θέματα που την αφορούν;

Ουσιαστικά αυτή είναι η κουλτούρα που έχει υιοθετηθεί εδώ και χρόνια από ένα μεγάλο τμήμα πολιτικών στην Ελλάδα, που θέλει με κάθε τρόπο να εξουσιάζει αλλά επί της ουσίας «νίπτει τας χείρας του» σε ανύποπτη χρονική στιγμή προκειμένου να αποποιείται κάθε ευθύνη για οτιδήποτε συμβαίνει κατά τη διάρκεια της θητείας του στον υπουργικό θώκο.


Σήμερα στη δύση του έτους δύο χιλιάδες δώδεκα, θέλω να κλείσω με τα λόγια του σκηνοθέτη Φερνάντο «Πινο» Σολάνας που διάβασα σε μία συνέντευξή του: «Ένα από τα όπλα που έχει το σύστημα είναι να σε κάνει να φοβάσαι το να βγεις από το σύστημα. Σε κάνει να πιστεύεις ότι αν βγεις από το σύστημα, πεθαίνεις, δεν έχεις ζωή.»
Είμαστε όλες όλοι Βίλα Αμαλία.


Las fotografías son realizadas por © Dimitris V. Geronikos en el teatro Embros, el viernes 28 de diciembre dos mil doce.
Λήψη φωτογραφιών από © Δημήτρη Β. Γερονίκο στο θέατρο Εμπρός, την Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου του δύο χιλιάδες δώδεκα. 
Photo shoots by © Dimitris V. Geronikos in the theatre Embros, on Friday, December 28 of two thousand twelve.

Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2012

¿Qué significa reconstitución productiva? - Τι σημαίνει παραγωγική ανασυγκρότηση; - What does productive reconstitution mean?


Εδώ και μερικά χρόνια πάνω από την ελληνική χερσόνησο πετάνε ως φαντάσματα οι λέξεις "παραγωγική ανασυγκρότηση". Αναλογίζομαι όλα αυτά τα χρόνια τι σημαίνουν οι δύο αυτές λεξούλες και πως γίνονται αντιληπτές σήμερα στο ευρύ κοινό.


Αν ανατρέξουμε στη σύγχρονη ελληνική ιστορία εύκολα μπορούμε να αντιληφθούμε ποια είναι η αντίστροφη διαδικασία από αυτήν που περιγράφουν οι προαναφερόμενες λεξούλες. Είναι αλήθεια πως το σύστημα διακυβέρνησης της χώρας, που διαμορφώθηκε στα χρόνια μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο και τη χούντα αλλά και στη συνέχεια κατά τη διάρκεια των χρόνων της μεταπολίτευσης, κατάφερε να δημιουργήσει μία ιδιαίτερη κοινωνική τάξη αυλικών της εξουσίας. 

Η έφεση των Ελλήνων σε ομαδοποιήσεις και φράξιες, η λατρεία τους στα πρόσωπα των αρχηγών και το απερίσκεπτο χειροκρότημά τους σε καθετί που πρότεινε η γραμμή του κόμματος παρήγαγαν ένα σύστημα εξουσίας το οποίο υποτίμησε την προσφορά των διαφορετικών και των απέξω. Έτσι προέκυψε ένας ιδιάζων εγωισμός ιδεολογικής αυτοαναφορικότητας, εσωστρεφής που αρνούνταν πεισματικά να λάβει υπόψη την εμπειρία και την κριτική ανθρώπων που ήθελαν μεν να συνεισφέρουν, έξω όμως από τη λογική του ετεροκαθορισμού των απόψεών τους από την ταμπέλα του κόμματος και μόνον αυτής.


Αναδύθηκε δηλαδή μία νέα τάξη νεόπλουτων εις βάρος του κοινωνικού συνόλου, κομματικά εξαρτημένων, που ανέλαβαν να διαχειριστούν ευρωπαϊκά κονδύλια προοριζόμενα για τη δημιουργία δομών παραγωγής στην ελληνική κοινωνία. Στην απορρόφηση αυτών των κονδυλίων και μέχρι ένα βαθμό συμμετείχαν ορισμένα τμήματα του ευρύτερου πολιτικού  φάσματος των κοινοβουλευτικών κομμάτων, μετά την ένταξη της χώρας το 1981 στην τότε ονομαζόμενη Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (Ε.Ο.Κ.).


Το αντιπαραγωγικό μοντέλο που καλλιεργήθηκε στην Ελλάδα τα τελευταία τριάντα δύο χρόνια με τη σταδιακή μετάβαση από το πρότυπο «παράγουμε και εξάγουμε» στο μοντέλο «επιδοτούμαστε και δανειζόμαστε για να καταναλώνουμε ότι εισάγουμε» επηρέασε καθοριστικά την πορεία εξέλιξης της χώρας. Το γεγονός αυτό αποτελεί την ουσία του φαινομένου που ορισμένοι ονομάτιζαν “ανάπτυξη”, “θαύμα” της ελληνικής οικονομίας και παπαγάλιζαν ταυτόχρονα μπαρούφες για ισχυρή Ελλάδα. Όσοι φωνάζαμε έγκαιρα για το μέγεθος του προβλήματος που δημιουργούσε η προαναφερόμενη κουλτούρα διαχείρισης τόσο των ευρωπαϊκών κονδυλίων όσο και του δημόσιου ελληνικού χρήματος, χαρακτηριζόμασταν από το σύστημα ως γραφικοί, εθνικοί μειοδότες, πράκτορες ξένων συμφερόντων κ.τ.λ..


Το αποτέλεσμα όλων αυτών ποιο ήταν;
- Μία προϊούσα αποδιάρθρωση του πρωτογενούς τομέα που συνέβαινε σταδιακά κατά τα τελευταία τριάντα δύο χρόνια με την υποχώρηση της παραγωγικότητας της ελληνικής γεωργίας και κτηνοτροφίας και την ταυτόχρονη απίσχνωση του αγροτικού κόσμου. Το συνολικό εμπορικό ισοζύγιο των αγροτικών προϊόντων της χώρας σήμερα παραμένει τραγικά ελλειματικό (η διαφορά μεταξύ της αξίας των εξαγωγών και των εισαγωγών αγροτικών προϊόντων και τροφίμων).
- Η διαδικασία αποβιομηχάνισης τις τελευταίες τρεις δεκαετίες οδηγούσε βαθμιαία σε μία διαρκή απώλεια της ισχύος του δευτερογενούς τομέα.
- Η ταυτόχρονη ενδυνάμωση του τριτογενούς τομέα των υπηρεσιών, όχι με τρόπο ορθολογικό και αποτελεσματικό αλλά με νοοτροπία ρουσφετολογική και κομματικοπελατειακή οδήγησε σε απόκτηση περισσότερων υπηρεσιών. Αυτές οι υπηρεσίες δεν είναι επαρκούς επιπέδου και ποιότητας για να μπορέσουν να αντισταθμίσουν τις απώλειες των άλλων δύο τομέων.


Σύμφωνα με την έκθεση1 του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (Ο.Ο.Σ.Α.) για την Ελλάδα του 2011 "Government at a glance", η χώρα έχει ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά απασχόλησης στο δημόσιο τομέα μεταξύ των κρατών-μελών του οργανισμού, με τη γενική κυβέρνηση να απασχολεί μόλις το 7,9% του συνολικού εργατικού δυναμικού το 2008. Έχει συμβεί μία μικρή αύξηση από το 2000, όταν το ποσοστό ήταν 6,8%. Σε όλες τις χώρες του ΟΟΣΑ, το μερίδιο της κυβέρνησης στην απασχόληση κυμαίνεται από 6,7% έως 29,3%, με μέσο όρο 15%. Το θέμα με τον ελληνικό δημόσιο τομέα, όπως αποδεικνύουν οι αριθμοί, δεν είναι η ποσότητα των υπαλλήλων αλλά η ποιότητα των υπηρεσιών που μπορούν να παρέχουν αυτοί οι υπάλληλοι.


Κάπως έτσι οι εξουσιάζοντες και οι αυλικοί τους οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία. Μία χρεοκοπία με χαρακτηριστικά τραγικής ειρωνείας καθώς το τίμημά της πληρώνει καθημερινά τα τελευταία χρόνια ο ελληνικός λαός δια μέσω της εντεινόμενης εξαθλίωσής του. Παράλληλα την ίδια χρονική περίοδο κανένας από τους πρώην πρωθυπουργούς και τους συνεργάτες τους, οι οποίοι κυβερνούσαν με νοοτροπία δημαγωγική και διαχειρίζονταν ωφελιμιστικά επί σειρά ετών την ελληνική οικονομία, δεν έχει οδηγηθεί στο εδώλιο του κατηγορουμένου.


Το ζητούμενο σήμερα είναι πως μπορεί να προκύψει μία ουσιαστική ανασυγκρότηση της ελληνικής παραγωγής. Αυτή η πολυπόθητη ανασυγκρότηση δε είναι δυνατό να αφορά μόνο σε οικονομολογικά δεδομένα, αλλά επί της ουσίας χρειάζεται να συσχετίζεται με το περιβάλλον και τον τρόπο ζωής του ευρύτερου πληθυσμού. Είναι μία διαικασία που χρειάζεται να έχει τουλάχιστο ρίζες στον πολιτισμό, στο περιβάλλον και στην κοινωνία.


Πως είναι εφικτό να προκύψει μία αλλαγή στο πρότυπο ζωής των νεοελλήνων, από καταναλωτικό σε παραγωγικό; 
Ας εξετάσουμε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα παραγωγικής διαδικασίας, αυτό του δένδρου της ελιάς με τους παραγόμενους καρπούς του και το ελαιόλαδο. Στην ελληνική χερσόνησο λόγω των ιδανικών κλιματολογικών και εδαφολογικών συνθηκών η ποιότητα των παραγόμενων ελαιοκάρπων είναι εξαιρετική. Αντίθετα η διαχείριση αυτών των καρπών είναι η χείριστη. Αυτό συμβαίνει διότι δεν έχουν δημιουργηθεί συλλογικότητες παραγωγής μεταξύ των ελαιοκαλλιεργητών ούτως ώστε να επιμερίζονται το κόστος παραγωγής αλλά και να παράγονται συνεργατικές συνθήκες αυτοδιαχείρισης των προϊόντων. Με απλά λόγια οι προαναφερόμενες συλλογικότητες να αναλαμβάνουν με όρους αυτοδιάθεσης να διακινούν υπό τη δική τους ετικέτα τα προϊόντα τους στην αγορά, κι αν είναι δυνατό να καλλιεργούνται οι κατάλληλες προϋποθέσεις ώστε να μπορούν να εξάγουν την περίσσεια των προϊόντων τους.


Αντιθέτως σήμερα οι ελαιοπαραγωγοί εξαρτώνται από την τιμή του χονδρέμπορου που ως μεσάζοντας παρεμβαίνει στην παραγωγική διαδικασία κάθε χρόνο και ανά περιοχή. Επί της ουσίας δηλαδή, εξαρτώνται από την τιμή που λαμβάνει ο ελαιόκαρπος στο ισπανικό χρηματιστήριο αξιών. Αυτό συμβαίνει διότι η Ισπανία είναι η μεγαλύτερη ελαιοπαραγωγός χώρα στον κόσμο, οπότε η δύναμή της αυτή εκφράζεται δια μέσω της ρύθμισης της χρηματιστηριακής αξίας του προϊόντος. 

Η ειδοποιός διαφορά όμως, αφορά στα μοντέλα ελαιοπαραγωγής που είναι εντελώς διαφορετικά στην ιβηρική από την ελληνική χερσόνησο. Αυτό σημαίνει ότι είναι εντελώς διαφορετικές οι ποσότητες και οι ποιότητες των παραγόμενων προϊόντων. Οι Έλληνες καλούνται να διαχειριστούν ατομικά με πολύ μεγάλα κόστη παραγωγής εξαιρετικής ποιότητας προϊόντα με ελάχιστο όμως κέρδος και την υπεραξία των παραγόμενων προϊόντων να την καρπωνονται άλλοι/-ες εκτός των παραγωγών. Την ίδια στιγμή που συνεργατικές, συλλογικές δομές αυτοδιαχείρισης της παραγωγής παρουσιάζουν αποδεδειγμένα συγκριτικά και πολλαπλά οφέλη για όλες κι όλους αυτούς που έχουν την οξύνοια να συνεργάζονται μεταξύ τους.


Σε επίπεδο λειτουργίας των κρατικών δομών υποστήριξης της παραγωγικής διαδικασίας, διαπιστώνεται έλλειψη τεχνογνωσίας και ερασιτεχνισμός. Το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα των τελευταίων ημερών αποτελεί η μπαρούφα περί «του Βραζιλιάνου προέδρου» που ειπώθηκε από επίσημα ελληνικά κυβερνητικά χείλη. Μία κυβερνητική ανακοίνωση η οποία έχει αλλάξει το φύλο της προέδρου μιας μεγάλης χώρας. Σε επίπεδο διπλωματικών, εμπορικών σχέσεων και  εξωτερικής πολιτικής αν μη τι άλλο αποτελεί ένα τεράστιο σφάλμα που υποδηλώνει μία αναξιόπιστη διαπραγματευτικά χώρα, την Ελλάδα.

Ενδεχομένως οι ιθύνοντες της ελληνικής κυβερνήσεως να μη γνωρίζουν τα στοιχεία του Διεθνούς Συμβουλίου Ελαιόλαδου2 πως το 11μηνο Οκτωβρίου 2010 - Σεπτεμβρίου 2011 οι τρεις από τις πέντε χώρες εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης, που καταναλώνουν μεγάλες ποσότητες ελαιόλαδου – ΗΠΑ, Καναδάς, Βραζιλία, Αυστραλία και Ιαπωνία – αύξησαν στην πλειονότητα τους τις εισαγωγές (20% η Βραζιλία, 7% οι ΗΠΑ και 5% ο Καναδάς, ενώ αντιθέτως κάμψη 12% σημειώθηκε στην Ιαπωνία και 9% στην Αυστραλία). Οι προαναφερόμενοι ιθύνοντες μάλλον δε γνωρίζουν ή ελλείψει τεχνογνωσίας δεν είναι σε θέση να κρίνουν τις δυνατότητες, που εμφανίζουν το ελαιόλαδο και η επιτραπέζια ελιά που παράγονται στην ελληνική χερσόνησο, προκειμένου να εξαχθούν σε χώρες όπως η Βραζιλία. 


Βέβαια όλα αυτά για ορισμένους/-ες, που δεν καταλαβαίνουν ή προσποιούνται πως δεν αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει, μπορεί να μοιάζουν με σταγόνες στον ωκεανό. Στην ουσία όμως είναι οι ρίζες του φαινομένου που ζούμε σήμερα. 

Στις 13 Δεκεμβρίου 2012 η Ελληνική Στατιστική Αρχή δημοσίευσε3 πως ο επίσημος αριθμός των ανέργων στην Ελλάδα είναι 1.230.918 άνθρωποι. Ο αριθμός αυτός  μεταφράζεται σε καμένες παραγωγικές δυνάμεις για τη χώρα. Έχει αναβιώσει μία κατάσταση που παρόμοιά της στην ελληνική ιστορία έχει ξαναϋπάρξει μετά από πολύ σημαντικές οικονομικές και πολεμικές καταστροφές. Η μετανάστευση ανθρώπων ως επιστημονικό και εργατικό δυναμικό έχει αρχίσει να αντικαθιστά τις εξαγωγές προϊόντων που δυνητικά μπορεί να πραγματοποιεί η χώρα. Δημιουργούνται έτσι δυσβάσταχτα επιστημονικά, τεχνολογικά και εργατοτεχνικά κενά μέσα στην ελληνική κοινωνία.
 
Η συντέλεια του κόσμου μπορεί να μη συνέβη μολαταύτα η ελληνική κοινωνία βιώνει το μαρτύριο της σταγόνας χωρίς τέλος.



Las fotografías son realizadas por © Dimitris V. Geronikos en el ecosistema de la zona geográfica de Agrinio de Etoloakarnania, durante los días 22 de noviembre de dos mil diez y 13, 14, 18 de diciembre de dos mil doce.
Λήψη φωτογραφιών από © Δημήτρη Β. Γερονίκο στο οικοσύστημα της γεωγραφικής περιοχής του Αγρινίου της Αιτωλοακαρνανίας, κατά τη διάρκεια των ημερών 22 Νοεμβρίου δύο χιλιάδες δέκα και 13, 14, 18 Δεκεμβρίου δύο χιλιάδες δώδεκα.
Photo shoots by © Dimitris V. Geronikos in the ecosystem of the geographical zone of Agrinio in Etoloakarnania, during the days of November 22 of two thousand ten and December 13, 14, 18 of two thousand twelve.

Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου 2012

Un día después del 6 de diciembre de 2008 - Μία μέρα μετά την 6η Δεκέμβρη του 2008 - One day after December 6th of 2008


Το Σαββατόβραδο της 6ης Δεκεμβρίου του 2008 πολύς κόσμος, λειτουργώντας αντανακλαστικά, ξεχύθηκε στο δρόμο όταν έμαθε πως ο δεκαπεντάχρονος Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος είχε πέσει νεκρός στα Εξάρχεια από τη σφαίρα ειδικού φρουρού της αστυνομίας. 



Αρχικά η είδηση κυκλοφόρησε μέσω διαδικτύου αλλά κι από στόμα σε στόμα μεταξύ των ανθρώπων. Χιλιάδες μαθητές, φοιτητές και πολίτες με αφορμή τη δολοφονία ενός δεκαπεντάχρονου παιδιού άρχισαν να αναζητούν την αιτία γι’αυτό που συνέβαινε. Ένα κρίσιμο σύνολο αποφασισμένων ανθρώπων άφησε τη θαλπώρη του σπιτιού του και ξεκίνησε να συγκρούεται με την αστυνομία. 




Από τις πρώτες ώρες, η είδηση της δολοφονίας διασπάρθηκε άμεσα, παρόλες τις απέλπιδες προσπάθειες ορισμένων μαριονετών-εργολάβων των μέσων μαζικής ενημέρωσης. 
Η είδηση δεν χειραγωγήθηκε στο βαθμό που ορισμένοι/-ες επιθυμούσαν με την απροκάλυτη λογοκρισία και αλλοίωση του αρχικού οπτικοακουστικού υλικού από τη στιγμή της δολοφονίας. 



Το γεγονός αυτό ήταν σημαντικό για να ξεσηκωθεί ένα κύμα πολιτών που ήθελε να εκδικηθεί, να κατεβάσει τις μάσκες σε μια ολόκληρη κοινωνία, να σπάσει συμβολικές και αληθινές βιτρίνες, να τσαλακώσει την καλοσιδερωμένη εικόνα των δήθεν ανυποψίαστων πολιτικών που προσποιούνταν ότι κυβερνούν τη χώρα. 




Ήταν ένα πολύ ισχυρό σοκ για τους εξουσιάζοντες την Ελλάδα, εκείνη τη χρονική περίοδο καθώς λειτουργούσε ως ένα πρώιμο μήνυμα που έστελνε το πιο ευαίσθητο τμήμα της κοινωνίας, η νεολαία, σε ορισμένους πολιτικούς που οδηγούσαν τη χώρα στο γκρεμό.



Κύματα βίας έγιναν αντιληπτά ως διαταραχή της δημόσιας τάξης καθώς διαχύθηκαν μέσα στις ελληνικές πόλεις σχεδόν ταυτόχρονα, αμέσως μετά την αυθόρμητη νυχτερινή έξοδο διαμαρτυρίας των νέων και όχι μόνον αυτών για τη στυγνή δολοφονία του 15χρονου αγοριού.




Στην εν λόγω περίπτωση οι στίχοι του Μπέρτολτ Μπρεχτ αποδίδουν εύστοχα την κατάσταση:
“ Όλοι λένε το ορμητικό ρεύμα βίαιο. Μα την κοίτη του ποταμού που το κρατάει κανείς δεν τη λέει βίαιη…”.



Μαζί με τον Αλέξανδρο γύριζε η σελίδα κι έπεφτε η αυλαία μίας ολόκληρης εποχής φαινοτυπικής ευμάρειας για την ελληνική κοινωνία. Ήταν η πρώτη φορά στα χρόνια της μεταπολίτευσης, που ένα τέτοιο γεγονός θα προκαλούσε τόσο έντονες και ποικίλες αντιδράσεις. Όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη που παρακολουθούσε με αγωνία και οργή.
Ένα Σαββατό βράδυ που απογύμνωσε όσες κι όσους υποστήριζαν ότι δεν τρέχει τίποτα, ότι όλα βαίνουν καλώς για τη νεοελληνική πραγματικότητα.




Το αμέσως επόμενο πρωϊνό, την Κυριακή 7η Δεκέμβρη, ξύπνησα με έναν ανυπόφορο πονοκέφαλο. 
Το χτύπημα που είχα δεχθεί στο κεφάλι από το γκλοπ του ματατζή - το προηγούμενο Σαββατόβραδο έξω από το Πολυτεχνείο - ήταν η αιτία για να σηκωθώ από το κρεβάτι με μιαν ανοιχτή πληγή στο κρανίο, έναν τεράστιο πονοκέφαλο να μου προκαλεί ρίγη κι ένα ματωμένο μαξιλάρι.




Λίγες ώρες μετά το πρωτόγνωρο, κυριακάτικο, πρωϊνό ξύπνημα, μας επισκέφτηκαν στο σπίτι δύο καλοί φίλοι, ο ένας με πολιτικές ρίζες αντι-ΕΦΕΕ κι ο άλλος διαγραμμένος Κνίτης και στη συνέχεια οργανωμένος στη νεολαία "Ρήγας Φεραίος". Συζητούσαμε τα τεκταινόμενα και το ενδεχόμενο να επισκεφτώ τα τοπικά γραφεία οργανώσεων της Αριστεράς, προκειμένου να καταγγείλω την επίθεση του ματατζή.




Σκεφτόμουν πως δεν έμενε αρκετή ώρα για να εμπλακώ σε χρονοβόρες διαδικασίες και ότι στη ντουλάπα μου είχα αποθηκευμένα δύο ασπρόμαυρα φιλμ, έτοιμα για φωτογράφιση. Είχε βγει κάλεσμα για συγκέντρωση διαμαρτυρίας, ώρα μία το μεσημέρι στο αρχαιολογικό μουσείο των Αθηνών. 


  

Εν τω μεταξύ, μέχρι τη μία θα μπορούσα να φωτογραφίσω τα απομεινάρια της προηγούμενης νύχτας στα Εξάρχεια κι ευρύτερα στην περιοχή του μητροπολιτικού κέντρου. Θεωρούσα ότι ζούσαμε κρίσιμες ιστορικές στιγμές που ένοιωθα την ανάγκη να αποτυπώσω, ώστε στο μέλλον πολλοί/-ές περισσότεροι/-ες να έχουν τη δυνατότητα να αντιληφθούν πληρέστερα, τι συνέβη εκείνες τις πρώτες ώρες της εξέγερσης στο κέντρο της ελληνικής πρωτεύουσας.




Ο συγκάτοικος καθάρισε με νερό την πληγή. Περιποιήθηκε με πάγο, οινόπνευμα και βάμμα το κρανιακό μου τραύμα μήκους αρκετών εκατοστών. Ευτυχώς, δεν είχε προχωρήσει πολύ σε βάθος. Η εντύπωση που είχα αποκομήσει ήδη από τα πρώτα λεπτά μετά την επίθεση που δέχτηκα, ήταν ότι το χτύπημα του ματατζή αποτελούσε βάναυση δολοφονική πρακτική ενάντια στη ζωή.




Μια βόλτα στη γειτονιά ήταν ό,τι καλλίτερο έκρινα για κείνη τη στιγμή κι έβγαλα τα ασπρόμαυρα φιλμ από τη ντουλάπα φορώντας, το ένα από αυτά στη φωτογραφική μηχανή. Κατεβαίνοντας με το ασανσέρ στο ισόγειο της πολυκατοικίας, ένοιωθα μια περίεργη αίσθηση αστικής ζύμωσης να πλανιέται στο τοπίο της πόλης. 


  

Bγήκα μια βόλτα έξω στο δρόμο και τότε διαισθάνθηκα πως ο Δεκέμβρης του Αλέξανδρου είχε ήδη ξεκινήσει να γράφει τη δική του σελίδα στη σύγχρονη νεοελληνική ιστορία.  




Λήψη φωτογραφιών στο κέντρο των Αθηνών, την Κυριακή 7 Δεκέμβρη 2008.

Κείμενο – Φωτογραφίες: © Δημήτρης Β. Γερονίκος.

 

Las fotografías han sido realizadas en el centro de Atenas, el domingo 7 de diciembre de 2008.
Fotografías y texto: © Dimitris V. Geronikos.

 

The photos are taken in the center of Athens, on Sunday, december 7 of 2008.
Text and photos by © Dimitris V. Geronikos.