" ... Πώς να μη σε αηδιάζει η δόξα, όταν δεν είναι παρά η μαζική επιδοκιμασία ανθρώπων που ως άτομα θα τους περιφρονούσες, στη συντριπτική τους πλειοψηφία τουλάχιστον; Τί σε ωφελεί η εύνοια των ισχυρών, όταν εξαγοράζεται με άμεσες και έμμεσες ταπεινώσεις που τις ξεχνάς μόνο και μόνο γιατί από τη θέση αυτή μπορείς κι εσύ με τη σειρά σου να ταπεινώσεις άλλους; Πόσο αξίζουν κοινωνικές επιτυχίες που σου στοίχισαν τη γαλήνη της ψυχής σου και την αμεροληψία του πνεύματός σου, που επί πλέον είναι διαβατικές και καθώς κοιτάζεις να τις κρατήσεις με τα δόντια πέφτεις συνεχώς χαμηλότερα; Και τέλος, νέτα - σκέτα: τι συνδέει εσένα, και γιατί να σε συνδέει, με τη μάζα των ηλιθίων, που οχυρώνεται πίσω από το φάντασμα της "κοινής γνώμης" κι εμφανίζεται εκάστοτε πομπωδώς υπό τη μορφή σειρμών, ρευμάτων, σχολών ή και ιδεωδών; ... Το δίλημμα: μοναξιά ή συμφυρμός με μια κοινωνία όπου ανεντιμότητα και ηλιθιότητα συγκυβερνούν, δεν αποτελεί καν δίλημμα γι' αυτόν. Η γνώση των κινητήριων δυνάμεων και των μηχανισμών της κοινωνίας σημαίνει αυτομάτως επιταγή μοναχικής ζωής, όταν μάλιστα η αδέκαστη κρίση του λογικού σου σού λέει ότι οι ίδιες κινητήριες δυνάμεις ζουν και μέσα σου, στους ίδιους μηχανισμούς υπόκεισαι κι εσύ. ...":
Από την Εισαγωγή του Π. Κονδύλη στο "ΣΑΜΦΟΡ - Επιλογή από το έργο του" εκδ. στιγμή, Αθήνα, 1994.