Τετάρτη 14 Ιανουαρίου 2015

Jamás otra vez en domingo – Ποτέ ξανά την Κυριακή – Never again on Sunday


Την τελευταία Κυριακή του προηγούμενου χρόνου – λίγες ώρες πριν εκπνεύσει η μισητή συγκυβέρνηση – όσοι κι όσες ήμασταν έξω από το βιβλιοπωλείο «Ιανός» και στη συνέχεια έξω από το αστυνομικό τμήμα Ακροπόλεως, ζήσαμε σε συμπυκνωμένο χρόνο ότι συμβαίνει στη χώρα τα τελευταία πέντε χρόνια.


Στο προαναφερόμενο βιβλιοπωλείο επιχειρείται απόπειρα κατάργησης της Κυριακάτικης αργίας και διακίνηση κειμένων από στελέχη της εταιρείας ενάντια στο σωματείο, τους αγώνες και τη συνδικαλιστική δράση. Eπίσης προσπαθούνε να επιβάλουν συνθήκες απάνθρωπου εργασιακού καθεστώτος με συνεχή ηλεκτρονική επιτήρηση των εργαζομένων. Τα γνωστά «μηχανάκια της αναξιοπρέπειας» όπως έχουν ονομαστεί, με τα οποία καταμετράται η ατομική απόδοση του κάθε υπαλλήλου και προωθείται ένας εξοντωτικός ανταγωνισμός που οδηγεί στην εντατικοποίηση, στον κανιβαλισμό μεταξύ των εργαζομένων.
Τα στοιχεία αυτά έχουν κατατεθεί ως κοινοβουλευτική ερώτηση στον αρμόδιο υπουργό ήδη από τις 24/7/2014.


Ο Σύλλογος Βιβλίου - Χάρτου Αττικής κάλεσε μια ειρηνική συγκέντρωση την Κυριακή 28 Δεκεμβρίου, στο πλαίσιο απεργιακής περιφρούρησης της αργίας της Κυριακής.
Εκείνο το πρωί επίσης, κλήθηκε η αστυνομία για να αντιμετωπίσει με καταστολή ένα εργασιακό θέμα όπως είναι το δικαίωμα στην απεργία, με ποινικοποίηση δηλαδή των εργατικών αγώνων.



Το μένος των διμοιριών ΜΑΤ δεν αρκέστηκε στη βία, στα χημικά, στους ξυλοδαρμούς ακόμα και ανύποπτων περαστικών, στις τέσσερις συλλήψεις απεργών κι αλληλέγγυων αλλά ούτε κι εξαντλήθηκε στην επίθεση που πραγματοποίησε στην απεργιακή φρουρά του Συλλόγου Βιβλίου – Χάρτου˙ συνεχίστηκε με αδικαιολόγητη επίθεση μπροστά στο αστυνομικό τμήμα Ακροπόλεως κι άλλες τρεις εκδικητικές συλλήψεις.

  
Όλα αυτά τα χρόνια οι νεοελληνικές κυβερνήσεις επιδιώκουν να επιβάλλουν καθεστώς γαλέρας στις εργασιακές σχέσεις με αρωγό τη χρεοκοπημένη - γερασμένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και μακρύ χέρι αυτής της επιβολής τις δυνάμεις της αστυνομίας.
Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’90 η εργασία αντιμετωπίζονταν ως πράξη δημιουργίας και παραγωγής, μετά το ’90 ως επαγγελματική δραστηριότητα που σήμαινε πάρε μια δουλίτσα και κάτσε στη θεσούλα σου. 

 

Τότε δημιουργήθηκαν τα πρώτα φαινόμενα διαπλοκής με το ανάμικτο σύστημα ολιγαρχίας, το κλειστό μοντέλο διαχείρισης των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης που με βάση τις ορέξεις τους χαλιναγωγούν τους πολίτες, την απόλυτη επικυριαρχία της εκτελεστικής εξουσίας κι εν τέλει των ομάδων ολιγαρχίας. 
Οι αντιπροσωπευτικές δημοκρατίες της σημερινής εποχής είναι κληροδοτημένες με τη φιλοσοφία της ρωμαϊκής res publica παρά με στοιχεία από την αθηναϊκή δημοκρατία που ήταν άμεση και όχι έμμεση.


Αυτό που έχει συμβεί στην Ελλάδα, η πλήρης απαξίωση της εργασίας, πρόκειται να εξαπλωθεί ως πανούκλα σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη, αν εμείς οι ίδιοι δε τη σταματήσουμε εδώ στον τόπο που ζούμε κι έχει ξεκινήσει να εφαρμόζεται το απάνθρωπο νεοφιλελεύθερο πείραμα. Αυτό είναι ουσιαστικά το πολιτικό και συνάμα υπαρξιακό διακύβευμα που αφορά στις γενιές μας, όσων δηλαδή έχουμε υποστεί ξεπούλημα εργασιακών, κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων από παλαιότερες γενιές για το προσωπικό ιδιοτελές συμφέρον.


Παράλληλα η χρήση των προϊόντων της τεχνολογικής επανάστασης με τη δυνατότητα που παρέχουν για οριζόντια, αντί-ιεραρχική και αδιαμεσολάβητη διασπορά της πληροφορίας, προκαλούν ζυμώσεις για πρωτόγνωρες διαρθρωτικές αλλαγές στον τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας.  


Οι  συνειδητοποιημένοι άνθρωποι που ζούνε αυτήν τη στυγνή πραγματικότητα, καλούνται σήμερα να ανατρέψουν το πυραμιδικό τρόπο οργάνωσης ζωής που έχουν κληρονομήσει από τους γονείς τους. Αυτή η διαδικασία ανατροπής όπως έχει εξελιχθεί όλα αυτά τα χρόνια δεν είναι ούτε εύκολη ούτε ακίνδυνη, όσοι τουλάχιστον τη ζούμε από την πρώτη στιγμή στα χαρακώματα του πολυετούς αγώνα ενάντια στην εξαθλίωση των ζωών μας.



Στην συνέχεια παραθέτω την ανακοίνωση που είχε εκδώσει για εκείνη την Κυριακή 28 Δεκέμβρη ο σύλλογος Βιβλίου-Χάρτου Αττικής:

Στο πλαίσιο του συνολικού αγώνα μας για την προάσπιση των εργατικών μας συμφερόντων και δικαιωμάτων, της ζωής και της αξιοπρέπειάς μας, τα τελευταία χρόνια και με ιδιαίτερη ένταση το 2014 έχουμε δώσει μια σειρά από μεγάλες μάχες ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας.

Το τι παίζεται είναι πλέον γνωστό σε όλους μας. Το τι επιδιώκεται από το κράτος και τους εργοδότες (ακόμα και οι όποιες κόντρες ανάμεσά τους), το σιγοντάρισμα από τα καθεστωτικά ΜΜΕ, το ποιες είναι οι επιπτώσεις στη ζωή μας, το τι οφείλουμε να κάνουμε εμείς ως εργαζόμενοι… Τα έχουμε γράψει σε τόσες και τόσες προκηρύξεις. Και ακόμα και οι πιο «εξωπραγματικές» προβλέψεις/εκτιμήσεις μας –έτσι χαρακτηρίζονταν τα όσα ανά καιρούς γράφαμε, όπως πχ ότι στόχευαν στην ολοκληρωτική κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας (βλ. «52 Κυριακές»)- βλέπουμε να είναι πλέον κομμάτι της ζοφερής εργασιακής πραγματικότητας που βιώνουμε σήμερα. Και βέβαια πολλοί από εμάς έχουν βιώσει από πρώτο χέρι τι σημαίνει να σου επιβάλλουν να δουλεύεις Κυριακάτικα. Βέβαια, από την άλλη, πολλοί από εμάς έχουν βιώσει και το τι σημαίνει να αντιστέκεσαι απέναντι στην εισβολή αυτή, όπως άλλωστε και απέναντι σε ότι συνιστά κατρακύλα στον εργασιακό μεσαίωνα.

Και δε θα κάνουμε πίσω ούτε απέναντι στη μεθόδευση (μέσω τροπολογίας σε νόμο που ψηφίστηκε χθες) για άνοιγμα των καταστημάτων και την Κυριακή 28 Δεκέμβρη. Για μια 8η Κυριακή! Για μια συνεχόμενη Κυριακή μετά την 14η Δεκέμβρη και την 21η Δεκέμβρη (η οποία εδώ και χρόνια πολλά αποτελεί το όριο που γίνεται –στην πράξη- «αποδεκτό» από την πλευρά μας, και πέρα από το οποίο δεν κάνουμε «ούτε βήμα πίσω»). Μια Τρίτη συνεχόμενη Κυριακή μέσα στην εορταστική περίοδο που οι ρυθμοί δουλειάς είναι ούτως ή άλλως εξοντωτικοί! Σε παλιότερη ανακοίνωσή μας σημειώναμε ότι «το εν ισχύ μέτρο και των 7 Κυριακών του χρόνου πέρα από το ότι συνιστά σημαντικό πλήγμα στα δικαιώματα και τη ζωή μας, αφήνει πάντα ανοιχτό το “παράθυρο” και για ακόμα περισσότερες Κυριακές με τα μαγαζιά ανοιχτά».

Η συνέχιση και το δυνάμωμα του αγώνα ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας, όπως άλλωστε και του αγώνα ενάντια στη συνολική επίθεση που ως εργαζόμενοι δεχόμαστε, είναι στο χέρι όλων μας, όλων των εργαζομένων στα εμπορικά καταστήματα, όλων των συναδέλφων μας, όλου του κόσμου του αγώνα.

Η απάθεια και η μοιρολατρία δυσχεραίνουν διαρκώς τη θέση μας και τους όρους της εκμετάλλευσής μας. Η οργάνωση μας στους χώρους δουλειάς μας, η αλληλεγγύη μεταξύ μας και η συλλογική αντίσταση είναι η μόνη λύση. Και είναι μια καλή βάση και για τον αγώνα μας ακόμα και για την ολοκληρωτική κατάργηση της εκμετάλλευσής μας.

Όλα συνεχίζονται…


Αντί επιλόγου, για την ελευθερία του Τύπου - θυμάμαι φαινόμενο «απαλλοτρίωσης» φωτογραφίας που είχα λάβει εκείνες τις ώρες λίγα μέτρα από το αστυνομικό τμήμα Ακροπόλεως και δημοσιεύτηκε ως ανώνυμης προέλευσης σε ειδησεογραφικό διαδικτυακό ιστότοπο με εμπορικό προσανατολισμό - υπενθυμίζω το άρθρο 1/παράγραφο γ’ του κώδικα δημοσιογραφικής δεοντολογίας,  που ανάλογα τεκμηριωμένο μπορεί να στοιχίσει διευθυντικά καθήκοντα:
Να σέβεται και να τηρεί το διακριτό της είδησης, του σχολίου και του διαφημιστικού μηνύματος, την αναγκαία αντιστοιχία τίτλου και κειμένου και την ακριβή χρησιμοποίηση φωτογραφιών, εικόνων, γραφικών απεικονίσεων ή άλλων παραστάσεων.


H παραβίαση των διατάξεων του κώδικα δημοσιογραφικής δεοντολογίας, εκτός από τις περιπτώσεις που τιμωρούνται αυτοτελώς από το δίκαιο συνιστούν πειθαρχικά παραπτώματα που επισύρουν σχετικές κυρώσεις.

   
FotografíasΤexto – Videos: © Dimitris V. Geronikos 2014

   
Φωτογραφίες Κείμενο Βίντεο: © Δημήτρης Β. Γερονίκος 2014



PhotosΤext – Videos: © Dimitris V. Geronikos 2014