Σ' έναν ΑΣΠΟΝΔΟ φίλο

Άσπονδε/η φίλε/η,
το έφερε η τύχη να κάνουμε παρέα εδώ και λίγο καιρό. Μου είσαι συμπαθής και το 'χω για γούρι να είμαι με όσους συμπαθώ αυθόρμητος και ειλικρινής.
Και με ρωτάς, φερ' ειπείν, πού ήμουνα σήμερα κι άργησα ή τι βιβλίο διαβάζω ή πώς τα περνάω γενικά.
Βλέπω τότε στα μάτια σου αυτό το ενδιαφέρον, που δύσκολα μια απάντηση θα καλύψει. Με κοιτάς υπό γωνία και σφίγγεις τα χείλη σου μ' ανυπομονησία. Καταλαβαίνω, τα μάτια σου προσπαθούν να διακρίνουν όσα είσαι σίγουρος ότι κρύβω. Σου απαντώ όπως ξέρω, μα δε φαίνεται να σου είν' αρκετό. Με βάζεις στο προκρούστειο κρεβάτι σου. Με βρίσκεις λιγότερο από σένα και χαίρεσαι, αν όχι σε κυριεύει υποδόρια λύσσα και πιάνεις το τσεκούρι. Βλέπω στο μυαλό σου κάθε λέξη μου να βρίσκει τη θέση της στην προκατασκευασμένη εικόνα σου για μένα. Το ενδιαφέρον σου είναι προσχηματικό, αυτό που θες είναι να με μπλέξεις στο δικό σου παιχνίδι με τους δικούς σου όρους. Ό,τι και αν είμαι θα πρέπει αναγκαστικά να ταιριάξει στο δικό σου κατασκεύασμα, στα μικρά κελιά που έχεις στο κεφάλι σου. Και έχεις πολλά.
Γιατί πρωτίστως είσαι "ξύπνιο" παιδί κι έχεις αυτιά και στην πλάτη. Τίποτα δε σου ξεφεύγει εσένα. Στο' χουν πει από παλιά, στο κάτω κάτω, πως σαν και σένα δεν είναι κανείς, η μαμάκα, η γιαγιάκα και ο μπαμπάς σου. Είσαι φτιαγμένο για μεγάλα και κοίτα μη σου φάνε την επιτυχία. Να χρησιμοποιήσεις όλα σου τα όπλα και προς Θεού να μη σε πιάσουν κορόιδο.
Θέλεις να μάθεις όσα πιο πολλά μπορείς γιατί κάπου άκουσες πως η γνώση είναι δύναμη. Βλέπεις και τηλεόραση και έχεις μάθει τι ύφος ταιριάζει σε κάθε περίσταση. Στους δυνατούς γαλυφιά και νάζι, στους άλλους μπλαζέ υποτίμηση. Ζυγίζεις μία μία τις λέξεις μου και ησυχάζεις γιατί η αλήθεια μου σού φαίνεται λίγη αλλά μετά υποψιάζεσαι και λες: δε μπορεί, κάτι μου κρύβει αυτή η κουφάλα. Αποθηκεύεις κάθε απάντηση, κάθε βλέμμα, κάθε κίνηση και στη δεδομένη τη στιγμή θα με προσβάλεις χωρίς δεύτερη σκέψη, αν αυτό θα βολέψει τη δική σου προβολή. Γιατί δεν έχεις μάθει να εκτιμάς ό,τι δεν σ' απειλεί.
Κάποιοι που έχουν ζήσει στο εξωτερικό λένε πως ο νεοέλληνας είν' επαρχιώτης και χώνει την ουρά του στις ζωές των άλλων. Άσπονδε/η φίλε/η, δεν είναι έτσι. Εσύ, χαρακτηριστικό δείγμα επαρχιώτη νεοέλληνα, δε χώνεις στ' αλήθεια την ουρά σου στη δική μου ζωή. Κυριολεκτικά δε με ξέρεις. Απλά είσαι μαλάκας!