Το έδαφος είναι κόκκινο. Πάνω του είναι σημαδεμένα βήματα με άσπρη μπογιά προς διάφορες κατευθύνσεις και σε κάποια σημεία βαραίνουν ομόκεντροι κύκλοι. Υπάρχουν πέντε ορθάνοιχτες πύλες, δύο στον κεντρικό άξονα της σκηνής, ή μια μπροστά στο κοινό, η άλλη τέσσερα μέτρα περίπου πίσω, δυο δεξιά και αριστερά της πίσω πύλης και μια στα δεξιά της μπροστινής. Ο υπόλοιπος χώρος είναι μαύρος θεατρικός και κόκκινα και μπλε φώτα πέφτουν απ' το ταβάνι.
Έρχεται το υποκείμενο. Φοράει κουκούλα και είναι βαμμένο κλόουν. Με γνωρίζει. Μια φωνή απαγγέλλει χωριστά απο κείνο, με ρυθμό, και το υποκείμενο περπατάει και τρέχει, πέφτει, σηκώνεται, τρεκλίζει, μαζεύει, ξεδιπλώνεται στον ίδιο ρυθμό. Το υποκείμενο ορίζει το χώρο, με κοιτάζει από το βάθος του, έρχεται στην επιφάνειά μου κι έπειτα πάλι στο βάθος του. Γίνεται ο ψυχικός, ο εσωτερικός μου χώρος της πάλης του, όπου ακούω το λόγο με άναρθρες κραυγές και υστερικό γέλιο. Η φωνή αποκαλύπτει το ρυθμό της ανάσας μου και ερμηνεύει το λόγο, κοινωνικό, ιστορικό και βασανιστικά προσωπικό. Το υποκείμενο δεν προσποιείται. Είναι. Γίνεται εγώ. Ταυτίζομαι και παρακολουθώ ό,τι και κείνο, αφήνω να με παρασύρει στις δίνες μου. Σε κρίσεις πανικού και κρίσεις μεγαλείου.
Δευτέρα 24 Μαρτίου 2008
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
5 σχόλια:
Ακομη κι ο Βελτσος θα σε φθονουσε
βρίσκω θετικό το σχόλιο-θ' ανησυχούσα αν στη θέση του βέλτσου ήταν ο πλιάτσικας. θ' ανησυχούσα δηλαδή και για μένα και για σένα
plagal
Λιγα λογια για τον Πλιατσικα, δεν θα τα παμε καλα...
Μεσιε Πλαγκαλ εσεις τι ειστε το μαντροσκυλο του μαγαζιου?
χα χα χα
το θέμα πουλάκι μου δεν είναι το τί αλλά το πώς.
εν παρόδω, χαίρομαι πολύ που τιτιβίζεις και σ'ευχαριστώ
μεσιέ πλαγκάλ
Δημοσίευση σχολίου